٦۵ سال پس از "پیروزی انقلاب"، کوبایی‌ها آرزو دارند یا کشور را ترک کنند یا حاکمان قدرت را ترک کنند

تبلیغ بازرگانی

نبرد با قدرت حاکم گزینۀ مردم نیست. پس از سرکوب اعتراض‌های ژوئیه ٢٠٢١، فریاد معترضان در خیابان‌ها پژواکی ندارد. در آن تاریخ مردم کوبا در جریان اعتراض‌های خیابانی بی سابقه فریاد می زدند که گرسنه‌اند و خواستار آزادی. تنها در دو سال گذشته بین پانصد تا هفتصد هزار نفر از ساکنان کوبا این کشور را ترک کرده‌اند و این موج گستردۀ مهاجرت به تدریج کشور را از جوانان و جمعیت فعال‌اش خالی کرده است.

به گفتۀ یوآنی سانچز، روزنامه‌نگار و وبلاگنویس معروف کوبایی، کوبا در سال گذشتۀ میلادی عملاً در دروازه‌های جهنم زیست: مایحتاج عمومی یا نایاب هستند یا برای اکثریت بزرگ جامعۀ فقیر کوبا به دلیل گرانی غیرقابل دسترس هستند. کشور با قحطی دارو و پزشک روبرو است، هر چند پیش از این افسانه‌ها دربارۀ نظام سلامت و بهداشت کوبا روایت می‌شد.

شیرازه‌های کشاورزی و صنعت گردشگری کوبا فرو پاشیده‌اند و اکثریت بزرگ جامعه در وضعیت پیش از مهاجرت به سر می‌برد. یعنی کسانی که منتظرند تا در اولین فرصت کشور را ترک کنند. درست هست که آنان همچنان در کوبا ساکن هستند، اما، طوری رفتار می‌کنند که انگار دیگر ساکنان واقعی این کشور نیستند. آنان نه ازدواج می‌کنند و صاحب فرزند می‌شوند و نه حاضرند کار جدیدی را بپذیرند. جوانترها نه درس می‌خوانند نه تظاهرات می‌کنند. همگی به اشباحی در کشتی سرگردان در اقیانوس می مانند.   

دریافت رایگان خبرنامهبا خبر-پیامک های ما اخبار را بصورت زنده دریافت کنید

آبونه شوید

اخبار جهان را با بارگیری اَپ ار.اف.ای دنبال کنید