انتخاباتی که قرار است فردا شنبه ۱۳ ژانویه در تایوان برگزار شود تکلیف ریاست‌جمهوری و مجلس برای ۲۳ میلیون نفر جمعیتش را مشخص خواهد کرد و پیامدهای ژئوپلیتیک هنگفتی نیز خواهد داشت.

همزمان با ورود نامزدها به آخرین روزهای کارزار انتخاباتی، پکن نیز از آن طرف تنگه تایوان بر فشارهای خود افزوده است.

شی جین‌پینگ، رئیس‌جمهور چین، در پیام سال نو خود بر لفاظی‌ها افزود و گفت تایوان و چین «بدون شک بار دیگر متحد» خواهند شد. پیام سال گذشته متفاوت بود و صرفا از «همکاری با یکدیگر» به عنوان «اعضای یک خانواده» سخن می‌گفت.

با این که سخنرانی آقای شی حاوی هیچ تهدید نظامی روشنی نبود، پکن هرگز استفاده از زور برای کشیدن تایوان به زیر سلطه خود را رد نکرده است.

ژوزف وو، وزیر خارجه تایوان، انتخابات آتی را خط مقدم نبرد میان «نظام‌های دموکراتیک» و «قدرت‌های خودکامه» توصیف کرده است.

انتخابات چگونه برگزار خواهد شد؟

تسای اینگ-ون، رئیس‌جمهور تایوان و عضو حزب حاکم پیشروی دموکرات، بعد از دو دوره ریاست‌جمهوری دیگر نمی‌تواند در انتخابات شرکت کند.

در روز انتخابات، رای‌دهندگان سه برگه رای خواهند داشت:

ترکیب پارلمان نقشی اساسی در اثربخشی دولت در آینده ایفا خواهد کرد. پارلمان در حال حاضر در تسلط حزب پیشروی دموکرات است.

آیا انتخابات آزاد و منصفانه است؟

از نظر ناظران بین‌المللی، انتخابات‌ها در تایوان عمدتا آزاد، منصفانه و بسیار رقابتی بوده‌اند.

به گزارش سازمان مردم‌نهاد خانه آزادی که در واشنگتن مستقر است و مروج و ناظر دموکراسی، نظام دموکراتیک «چالاک و رقابتی» تایوان از سال ۲۰۰۰ به بعد شاهد سه «انتقال قدرت مسالمت‌آمیز» میان احزاب رقیب بوده است.

وزارت خارجه آمریکا انتخابات ریاست‌جمهوری سال ۲۰۲۰ در تایوان را «آزاد و منصفانه» خواند، هر چند که پذیرفت که اتهاماتی مبنی بر خریدن رای از طرف نامزدها و حامیان هر دو حزب سیاسی اصلی مطرح است.

به گفته خانه آزادی هر چند که انتخابات سال ۲۰۲۰ با چالش‌هایی به خاطر دروغ‌رسانی و عملیات‌های نفوذ «منتسب به دولت چین» روبه‌رو بود، این چالش‌ها «عمدتا نتوانستند در نتیجه انتخابات تغییری ایجاد کنند»، چرا که تلاش‌های خوبی برای کشف و مقابله با آن‌ها صورت گرفته بود.

کمیسیون مرکزی انتخابات مسئول برگزاری انتخابات در تایوان است، و طبق قانون هیچ حزبی نمی‌تواند بیشتر از یک سوم کرسی‌های آن را در اختیار داشته باشد. بی‌طرفی آن هم تا به حال محل سوال نبوده است.

انتخابات‌های ریاست‌جمهوری بسیار رقابتی بوده‌اند و مشارکت معمولا بیشتر از ۷۰ درصد است.

تعداد رای‌دهندگان ثبت‌شده بیش از ۱۹ میلیون نفر است که شامل بیش از یک میلیون رای‌اولی می‌شود. تعداد ۱۷۷۹۵ صندوق اخذ رای نیز در نظر گرفته شده است که رکوردی تاریخی محسوب می‌شود.

بازیگران اصلی چه کسانی اند؟

سه نامزد در این انتخابات رقابت می‌کنند.

حزب حاکم پیشروی دموکرات ویلیام لای و خانم هسائو می-سین را به صحنه فرستاده است.

کومینتانگ، حزب مخالف اصلی، هو یو-یی و جائو شائو-کانگ را نامزد کرده است.

آقای هو قبلا افسر پلیس بوده است و حالا هم شهردار نیو تایپه است. آقای جائو نیز قبلا عضو مجلس بود و سپس سر از رسانه‌ها در آورد.

حزب مردم تایوان به تازگی وارد صحنه شده است و کو ون-جه را نامزد ریاست‌جمهوری کرده است و سینتیا وو را هم نامزد معاونت.

آقای کو بین سال‌های ۲۰۱۴ و ۲۰۲۲ شهردار تایپه بود و خانم وو نیز مدیر تجاری است.

نامزدها چه اختلافاتی بر سر مساله چین دارند؟

رابطه با طرف دیگر تنگه تایوان همیشه نقش مهمی در انتخابات‌های ریاست‌جمهوری ایفا می‌کند.

در ماه‌های منتهی به انتخابات پیش رو، همه احزاب سیاسی اصلی با قاطعیت احتمال حکم‌رانی چین بر تایوان را رد کرده‌اند.

اما با این که حرف‌هایشان متفاوت بوده است، هیچ کدام از نامزدها نه خواهان حرکت به طرف اتحاد شده‌اند و نه استقلال.

در عوض، همگی «موضعی مشترک» را پذیرفته‌اند که در راستای خواست دیرینه مردم تایوان مبنی بر ادامه صلح و وضعیت حاکم است.

اما اختلافات ظریفی بین آن‌ها وجود دارد.

آقای لای دوست ندارد موضعش شبیه کسی جلوه کند که دنبال استقلال است، اما با تاکید بر این که تایوان همین حالا هم یک کشور مستقل است بر حق حاکمیت ملی پافشاری می‌کند.

او وعده داده است که «راه تسای اینگ-ون» را ادامه دهد و گفت که پیروزیش در انتخابات «خطر جنگ را به حداقل می‌رساند».

او در عین حال از «برنامه چهار رکنی» جامعی رونمایی کرده است که هدفش حراست از تایوان است، از جمله تقویت توانایی‌های دفاعی و بازدارنده در واکنش به تهدیدات نظامی فزاینده پکن.

آقای هو روابط نزدیکتر با پکن را ترجیح می‌دهد و همزمان هم مخالف استقلال تایوان است و هم مخالف چارچوب «یک کشور، دو نظام» که در ابتدای الحاق مجدد هنگ کنگ به چین به عنوان مدلی برای اداره آن مطرح شد.

او انتخابات پیش رو را «انتخابی بین جنگ و صلح» صورت‌بندی می‌کند.

او طرفدار یک «استراتژی سه‌بعدی» است که بر «بازدارندگی، گفت‌وگو و کاهش تنش» تمرکز دارد.

پیشنهاد دیگر او افزایش توان دفاعی تایوان و همچنین پروراندن حس تفاهم با چین از طریق فاصله گرفتن از مناقشات و حرکت به طرف صلحی پایدار است.

برخورد مورد نظر آقای کو میانه‌روی است اما تعریف مشخصی از ملاک و معیار مورد نظرش ارائه نداده است.

او می‌گوید که تایوان در حال حاضر «نه می‌تواند با چین یکی شود و نه می‌تواند دنبال استقلال باشد» و تاکیدش بر ارتقا روابط با چین بر پایه «کرامت و برابری» است.

او سیاست «پنج عمل متقابل» را مطرح کرده است - به رسمیت شناختن متقابل، درک متقابل، احترام متقابل، همکاری متقابل و به گفته خودش «بخشش متقابل» در تعاملات تایپه با پکن.

در حالی که توجهات بین‌المللی بر روابط تایوان و چین متمرکز بوده است، رای‌دهندگان تایوانی با مسائل مهم داخلی نیز دست‌وپنجه نرم می‌کنند.

مهمترین مساله اقتصاد است - «کمبود» به عنوان کلمه سال ۲۰۲۳ این کشور انتخاب شد.

این کلمه در توصیف بسیاری از مشکلات اقتصادی اخیر تایوان دیده می‌شود، از جمله کمبود برق، کمبود نیروی کار و حتی کمبود تخم‌مرغ. به تورم و «کمبود» در «حس امنیت» عمومی مردم نیز ربط داده شد.

«توسعه اقتصادی» در چند نظرسنجی نگرانی اصلی رای‌دهندگان بود.

تاثیر جوان‌ها، از جمله بیش از یک میلیون رای‌اولی، به طور خاص به عنوان «متغیری مهم» ظهور کرده است، و رکود در دستمزدها و افزایش سرسام‌آور هزینه مسکن شکل‌دهنده اولویت‌های انتخاباتی این گروه جمعیتی تلقی می‌شوند.

در نگاه کلان‌تر، رسانه‌های تایوانی ۱۲ حوزه کلیدی را شناسایی کرده‌اند که برای رای‌دهندگان مهم اند، از جمله هزینه انرژی، اقتصاد، آموزش و نگهداری از فرزندان، مسکن، رفاه اجتماعی، قوانین کار، کشاورزی، ورزش، مراقبت بلندمدت، حمل‌ونقل و توریسم، و اقتصاد دیجیتال.

در بین این‌ها، امنیت انرژی اهمیت زیادی دارد.

قطع برق جایگاه بارزی میان «کمبودهای» موجود در تایوان دارد - این جزیره در سال ۲۰۱۷ با قطعی برق فراگیری مواجه شد که میلیون‌ها خانوار را تحت تاثیر قرار داد.

بنا بر آمار رسمی، تایوان از سال ۱۹۹۱ به بعد برای تامین حدود ۹۷ درصد انرژی مورد نیاز خود به واردات وابسته بوده است، مساله‌ای که به گفته تحلیلگران «خطری جدی برای امنیت ملی» این جزیره محسوب می‌شود.

نظر چین چیست؟

پکن این انتخابات را «گزینشی میان جنگ و صلح» نامیده است، و از مردم تایوان خواسته است که «درست انتخاب کنند».

در روزهای منتهی به انتخابات، چین عمدتا از ویلیام لای، نامزد حزب پیشروی دموکرات، انتقاد کرده است.

به او برچسب «جنگ‌طلب»، «ویرانگر صلح در دو طرف تنگه» و «استقلال‌طلب هفت‌خط» زده‌اند.

پکن برای این که شکی باقی نماند اعلام کرده است که «استقلال تایوان به معنی جنگ» است.

هو یو-یی ، نماینده کومینتانگ، نیز در رویه‌ای مشابه انتخابات را تصمیمی بر سر «جنگ یا صلح» توصیف کرده است.

اما با وجود این که رقیبانش در تایوان او را نامزد مورد نظر چین معرفی کرده‌اند، پکن علنا حمایتی از آقای هو نکرده است.

اگر تحرکات خود چین را در نظر بگیریم، در اوایل ماه دسامبر گذشته خبرهایی منتشر شد حاکی از برگزاری جلسه‌ای برای هماهنگی فعالیت‌هایی که هدفشان اعمال نفوذ در انتخابات تایوان است.

بنا بر گزارش‌ها، وانگ هونینگ، نفر چهارم حزب کمونیست و از مشاوران شی جینگ‌پین، به مقامات گفت که در اعمال نفوذ، مدبرانه رفتار کنند و با ظرافت «حس ترس» را در رای‌دهندگان تایوانی تزریق کنند.

کارزار پکن برای اثرگذاری بر انتخاب رای‌دهندگان چندوجهی بوده است، از به کارگیری رویکرد سنتی «هویج و چماق» گرفته تا اقدامات «جنگ نرمی» گسترده که شامل کارزارهای دروغ‌رسانی نیز می‌شوند.

با وجود هراس از اجبار نظامی، تعداد جنگنده‌هایی که چین بر فراز خط میانه تنگه تایوان - مرز غیررسمی بین دو کشور - به پرواز درآورد در ماه دسامبر به کمترین میزان خود در سال ۲۰۲۳ رسید.

این تصمیم شاید به این معنی باشد که پکن می‌خواهد با ظرافت نگذارد که حزب پیشروی دموکرات از «تئوری تهدید چین» به نفع خود در انتخابات استفاده کند.

البته تلاش‌های چین برای اعمال نفوذ بر رای‌دهندگان تایوانی همیشه موفق نبوده است.

در سال ۱۹۹۶، پیش از نخستین انتخابات مستقیم ریاست‌جمهوری در تایوان، موشک‌پرانی‌ها و رزمایش‌های پکن که با هدف ترساندن رای‌دهندگان انجام شد نتیجه معکوس داد و لی دینگ-هوئی، نامزد حزب کومینتانگ، پیروزی بزرگی کسب کرد.

ژوزف وو، وزیر خارجه تایوان، گفته است که این جزیره «تمهیداتی برای مقابله با دخالت‌های چین در نظر گرفته است و دارد تجربیات خود را مستند می‌کند»، و تحلیلش را بعد از انتخابات منتشر خواهد کرد.

پکن نیز به نوبه خود حزب پیشروی دموکرات را به «پخش شایعات» علیه چین متهم کرده است و می‌گوید که حمله به چین در «انتخابات محلی» تایوان یک «کلک قدیمی» است.

نقش آمریکا در این بین چیست؟

تایوان نه تنها خط قرمز چین محسوب می‌شود، این جزیره برای ایالات متحده نیز از اهمیت راهبردی برخوردار است.

تایوان نه تنها یک دموکراسی است، بلکه در «زنجیره اول جزایر» هم قرار دارد، فهرستی از کشورهای دوست آمریکا که نقشی مهم در سیاست خارجی واشنگتن در منطقه ایفا می‌کنند.

واشنگتن از تایپه حمایت نظامی می‌کند و، با پیروی از اصل «ابهام‌آفرینی تعمدی»، گزینه دفاع نظامی از این جزیره را روی میز نگه می‌دارد.

این چیزها باعث می‌شود که تایوان به یکی از بزرگترین گسل‌های موجود در روابط چین و آمریکا تبدیل شود.

این انتخابات در پی آن برگزار می‌شود که روابط میان پکن و واشنگتن به واسطه بازدید نانسی پلوسی از این جزیره در اوت ۲۰۲۲ به شدت خراب شد.

مقامات ایالات متحده مرتب بر «موضع بی‌طرف» خود در انتخابات تایوان تاکید کرده‌اند.

کاخ سفید «حمایت خود از دموکراسی و نهادهای دموکراتیک» تایوان را اعلام کرد و ابراز امیدواری کرد که انتخابات «آزاد، منصفانه، باز و شفاف» باشد.

یکی از تحلیلگران تایوانی می‌گوید امید واشنگتن به این است که رئیس‌جمهور بعدی تایوان «شبیه تسای اینگ-ون» باشد و «دست به عملی افراطی که چین را تحریک به حمله کند نزند».

چه چالش‌هایی در انتظار پیروز انتخابات است؟

مراسم تحلیف رئیس‌جمهور جدید برای یک دوره چهار ساله در روز ۲۰ مه برگزار می‌شود.

دو پرسش مهم در برابرش قرار خواهد داشت.

پیروزی حزب پیشروی دموکرات احتمالا ادامه تنش‌ها در تنگه تایوان را به دنبال خواهد داشت، حتی با وجود این که خانم تسای اخیرا احتمال لشگرکشی چین را ناچیز قلمداد کرد، چرا که پکن «در چالش‌های داخلی غرق شده است».

کومینتانگ امیدوار است که پیروزیش در انتخابات با کاهش تنش‌ها در تنگه تایوان همراه باشد، و هر دو طرف بر همکاری‌های اقتصادی تمرکز کنند، مانند وضعیتی که در دوره ما اینگ-جیو حاکم بود.

احتمال پیروزی حزب مردم تایوان کم است و معلوم هم نیست چه پیامدهایی داشته باشد، چرا که پکن حرف خاصی درباره این حزب نزده است.

فرای این که چه کسی در انتخابات پیروز می‌شود، بعید است که هیچ یک از احزاب بتوانند اکثریت مطلق کرسی‌های پارلمان را در اختیار بگیرند، وضعیتی که به احزاب کوچکتر اجازه خواهد داد نقشی مهم ایفا کنند.

در نگاه کلان‌تر، هر کسی که پیروز شود همچنان اسیر رقابت قدرت‌های بزرگ چین و ایالات متحده خواهد بود، چرا که هر دو کشور علاقه ندارند که تایوان بیش از حد به طرف دیگر متمایل شود.

انتخاباتی که قرار است فردا شنبه ۱۳ ژانویه در تایوان برگزار شود تکلیف ریاست‌جمهوری و مجلس برای ۲۳ میلیون نفر جمعیتش را مشخص خواهد کرد و پیامدهای ژئوپلیتیک هنگفتی نیز خواهد داشت.

همزمان با ورود نامزدها به آخرین روزهای کارزار انتخاباتی، پکن نیز از آن طرف تنگه تایوان بر فشارهای خود افزوده است.

شی جین‌پینگ، رئیس‌جمهور چین، در پیام سال نو خود بر لفاظی‌ها افزود و گفت تایوان و چین «بدون شک بار دیگر متحد» خواهند شد. پیام سال گذشته متفاوت بود و صرفا از «همکاری با یکدیگر» به عنوان «اعضای یک خانواده» سخن می‌گفت.

با این که سخنرانی آقای شی حاوی هیچ تهدید نظامی روشنی نبود، پکن هرگز استفاده از زور برای کشیدن تایوان به زیر سلطه خود را رد نکرده است.

ژوزف وو، وزیر خارجه تایوان، انتخابات آتی را خط مقدم نبرد میان «نظام‌های دموکراتیک» و «قدرت‌های خودکامه» توصیف کرده است.

انتخابات چگونه برگزار خواهد شد؟

تسای اینگ-ون، رئیس‌جمهور تایوان و عضو حزب حاکم پیشروی دموکرات، بعد از دو دوره ریاست‌جمهوری دیگر نمی‌تواند در انتخابات شرکت کند.

در روز انتخابات، رای‌دهندگان سه برگه رای خواهند داشت:

ترکیب پارلمان نقشی اساسی در اثربخشی دولت در آینده ایفا خواهد کرد. پارلمان در حال حاضر در تسلط حزب پیشروی دموکرات است.

آیا انتخابات آزاد و منصفانه است؟

از نظر ناظران بین‌المللی، انتخابات‌ها در تایوان عمدتا آزاد، منصفانه و بسیار رقابتی بوده‌اند.

به گزارش سازمان مردم‌نهاد خانه آزادی که در واشنگتن مستقر است و مروج و ناظر دموکراسی، نظام دموکراتیک «چالاک و رقابتی» تایوان از سال ۲۰۰۰ به بعد شاهد سه «انتقال قدرت مسالمت‌آمیز» میان احزاب رقیب بوده است.

وزارت خارجه آمریکا انتخابات ریاست‌جمهوری سال ۲۰۲۰ در تایوان را «آزاد و منصفانه» خواند، هر چند که پذیرفت که اتهاماتی مبنی بر خریدن رای از طرف نامزدها و حامیان هر دو حزب سیاسی اصلی مطرح است.

به گفته خانه آزادی هر چند که انتخابات سال ۲۰۲۰ با چالش‌هایی به خاطر دروغ‌رسانی و عملیات‌های نفوذ «منتسب به دولت چین» روبه‌رو بود، این چالش‌ها «عمدتا نتوانستند در نتیجه انتخابات تغییری ایجاد کنند»، چرا که تلاش‌های خوبی برای کشف و مقابله با آن‌ها صورت گرفته بود.

کمیسیون مرکزی انتخابات مسئول برگزاری انتخابات در تایوان است، و طبق قانون هیچ حزبی نمی‌تواند بیشتر از یک سوم کرسی‌های آن را در اختیار داشته باشد. بی‌طرفی آن هم تا به حال محل سوال نبوده است.

انتخابات‌های ریاست‌جمهوری بسیار رقابتی بوده‌اند و مشارکت معمولا بیشتر از ۷۰ درصد است.

تعداد رای‌دهندگان ثبت‌شده بیش از ۱۹ میلیون نفر است که شامل بیش از یک میلیون رای‌اولی می‌شود. تعداد ۱۷۷۹۵ صندوق اخذ رای نیز در نظر گرفته شده است که رکوردی تاریخی محسوب می‌شود.

بازیگران اصلی چه کسانی اند؟

سه نامزد در این انتخابات رقابت می‌کنند.

حزب حاکم پیشروی دموکرات ویلیام لای و خانم هسائو می-سین را به صحنه فرستاده است.

کومینتانگ، حزب مخالف اصلی، هو یو-یی و جائو شائو-کانگ را نامزد کرده است.

آقای هو قبلا افسر پلیس بوده است و حالا هم شهردار نیو تایپه است. آقای جائو نیز قبلا عضو مجلس بود و سپس سر از رسانه‌ها در آورد.

حزب مردم تایوان به تازگی وارد صحنه شده است و کو ون-جه را نامزد ریاست‌جمهوری کرده است و سینتیا وو را هم نامزد معاونت.

آقای کو بین سال‌های ۲۰۱۴ و ۲۰۲۲ شهردار تایپه بود و خانم وو نیز مدیر تجاری است.

نامزدها چه اختلافاتی بر سر مساله چین دارند؟

رابطه با طرف دیگر تنگه تایوان همیشه نقش مهمی در انتخابات‌های ریاست‌جمهوری ایفا می‌کند.

در ماه‌های منتهی به انتخابات پیش رو، همه احزاب سیاسی اصلی با قاطعیت احتمال حکم‌رانی چین بر تایوان را رد کرده‌اند.

اما با این که حرف‌هایشان متفاوت بوده است، هیچ کدام از نامزدها نه خواهان حرکت به طرف اتحاد شده‌اند و نه استقلال.

در عوض، همگی «موضعی مشترک» را پذیرفته‌اند که در راستای خواست دیرینه مردم تایوان مبنی بر ادامه صلح و وضعیت حاکم است.

اما اختلافات ظریفی بین آن‌ها وجود دارد.

آقای لای دوست ندارد موضعش شبیه کسی جلوه کند که دنبال استقلال است، اما با تاکید بر این که تایوان همین حالا هم یک کشور مستقل است بر حق حاکمیت ملی پافشاری می‌کند.

او وعده داده است که «راه تسای اینگ-ون» را ادامه دهد و گفت که پیروزیش در انتخابات «خطر جنگ را به حداقل می‌رساند».

او در عین حال از «برنامه چهار رکنی» جامعی رونمایی کرده است که هدفش حراست از تایوان است، از جمله تقویت توانایی‌های دفاعی و بازدارنده در واکنش به تهدیدات نظامی فزاینده پکن.

آقای هو روابط نزدیکتر با پکن را ترجیح می‌دهد و همزمان هم مخالف استقلال تایوان است و هم مخالف چارچوب «یک کشور، دو نظام» که در ابتدای الحاق مجدد هنگ کنگ به چین به عنوان مدلی برای اداره آن مطرح شد.

او انتخابات پیش رو را «انتخابی بین جنگ و صلح» صورت‌بندی می‌کند.

او طرفدار یک «استراتژی سه‌بعدی» است که بر «بازدارندگی، گفت‌وگو و کاهش تنش» تمرکز دارد.

پیشنهاد دیگر او افزایش توان دفاعی تایوان و همچنین پروراندن حس تفاهم با چین از طریق فاصله گرفتن از مناقشات و حرکت به طرف صلحی پایدار است.

برخورد مورد نظر آقای کو میانه‌روی است اما تعریف مشخصی از ملاک و معیار مورد نظرش ارائه نداده است.

او می‌گوید که تایوان در حال حاضر «نه می‌تواند با چین یکی شود و نه می‌تواند دنبال استقلال باشد» و تاکیدش بر ارتقا روابط با چین بر پایه «کرامت و برابری» است.

او سیاست «پنج عمل متقابل» را مطرح کرده است - به رسمیت شناختن متقابل، درک متقابل، احترام متقابل، همکاری متقابل و به گفته خودش «بخشش متقابل» در تعاملات تایپه با پکن.

در حالی که توجهات بین‌المللی بر روابط تایوان و چین متمرکز بوده است، رای‌دهندگان تایوانی با مسائل مهم داخلی نیز دست‌وپنجه نرم می‌کنند.

مهمترین مساله اقتصاد است - «کمبود» به عنوان کلمه سال ۲۰۲۳ این کشور انتخاب شد.

این کلمه در توصیف بسیاری از مشکلات اقتصادی اخیر تایوان دیده می‌شود، از جمله کمبود برق، کمبود نیروی کار و حتی کمبود تخم‌مرغ. به تورم و «کمبود» در «حس امنیت» عمومی مردم نیز ربط داده شد.

«توسعه اقتصادی» در چند نظرسنجی نگرانی اصلی رای‌دهندگان بود.

تاثیر جوان‌ها، از جمله بیش از یک میلیون رای‌اولی، به طور خاص به عنوان «متغیری مهم» ظهور کرده است، و رکود در دستمزدها و افزایش سرسام‌آور هزینه مسکن شکل‌دهنده اولویت‌های انتخاباتی این گروه جمعیتی تلقی می‌شوند.

در نگاه کلان‌تر، رسانه‌های تایوانی ۱۲ حوزه کلیدی را شناسایی کرده‌اند که برای رای‌دهندگان مهم اند، از جمله هزینه انرژی، اقتصاد، آموزش و نگهداری از فرزندان، مسکن، رفاه اجتماعی، قوانین کار، کشاورزی، ورزش، مراقبت بلندمدت، حمل‌ونقل و توریسم، و اقتصاد دیجیتال.

در بین این‌ها، امنیت انرژی اهمیت زیادی دارد.

قطع برق جایگاه بارزی میان «کمبودهای» موجود در تایوان دارد - این جزیره در سال ۲۰۱۷ با قطعی برق فراگیری مواجه شد که میلیون‌ها خانوار را تحت تاثیر قرار داد.

بنا بر آمار رسمی، تایوان از سال ۱۹۹۱ به بعد برای تامین حدود ۹۷ درصد انرژی مورد نیاز خود به واردات وابسته بوده است، مساله‌ای که به گفته تحلیلگران «خطری جدی برای امنیت ملی» این جزیره محسوب می‌شود.

نظر چین چیست؟

پکن این انتخابات را «گزینشی میان جنگ و صلح» نامیده است، و از مردم تایوان خواسته است که «درست انتخاب کنند».

در روزهای منتهی به انتخابات، چین عمدتا از ویلیام لای، نامزد حزب پیشروی دموکرات، انتقاد کرده است.

به او برچسب «جنگ‌طلب»، «ویرانگر صلح در دو طرف تنگه» و «استقلال‌طلب هفت‌خط» زده‌اند.

پکن برای این که شکی باقی نماند اعلام کرده است که «استقلال تایوان به معنی جنگ» است.

هو یو-یی ، نماینده کومینتانگ، نیز در رویه‌ای مشابه انتخابات را تصمیمی بر سر «جنگ یا صلح» توصیف کرده است.

اما با وجود این که رقیبانش در تایوان او را نامزد مورد نظر چین معرفی کرده‌اند، پکن علنا حمایتی از آقای هو نکرده است.

اگر تحرکات خود چین را در نظر بگیریم، در اوایل ماه دسامبر گذشته خبرهایی منتشر شد حاکی از برگزاری جلسه‌ای برای هماهنگی فعالیت‌هایی که هدفشان اعمال نفوذ در انتخابات تایوان است.

بنا بر گزارش‌ها، وانگ هونینگ، نفر چهارم حزب کمونیست و از مشاوران شی جینگ‌پین، به مقامات گفت که در اعمال نفوذ، مدبرانه رفتار کنند و با ظرافت «حس ترس» را در رای‌دهندگان تایوانی تزریق کنند.

کارزار پکن برای اثرگذاری بر انتخاب رای‌دهندگان چندوجهی بوده است، از به کارگیری رویکرد سنتی «هویج و چماق» گرفته تا اقدامات «جنگ نرمی» گسترده که شامل کارزارهای دروغ‌رسانی نیز می‌شوند.

با وجود هراس از اجبار نظامی، تعداد جنگنده‌هایی که چین بر فراز خط میانه تنگه تایوان - مرز غیررسمی بین دو کشور - به پرواز درآورد در ماه دسامبر به کمترین میزان خود در سال ۲۰۲۳ رسید.

این تصمیم شاید به این معنی باشد که پکن می‌خواهد با ظرافت نگذارد که حزب پیشروی دموکرات از «تئوری تهدید چین» به نفع خود در انتخابات استفاده کند.

البته تلاش‌های چین برای اعمال نفوذ بر رای‌دهندگان تایوانی همیشه موفق نبوده است.

در سال ۱۹۹۶، پیش از نخستین انتخابات مستقیم ریاست‌جمهوری در تایوان، موشک‌پرانی‌ها و رزمایش‌های پکن که با هدف ترساندن رای‌دهندگان انجام شد نتیجه معکوس داد و لی دینگ-هوئی، نامزد حزب کومینتانگ، پیروزی بزرگی کسب کرد.

ژوزف وو، وزیر خارجه تایوان، گفته است که این جزیره «تمهیداتی برای مقابله با دخالت‌های چین در نظر گرفته است و دارد تجربیات خود را مستند می‌کند»، و تحلیلش را بعد از انتخابات منتشر خواهد کرد.

پکن نیز به نوبه خود حزب پیشروی دموکرات را به «پخش شایعات» علیه چین متهم کرده است و می‌گوید که حمله به چین در «انتخابات محلی» تایوان یک «کلک قدیمی» است.

نقش آمریکا در این بین چیست؟

تایوان نه تنها خط قرمز چین محسوب می‌شود، این جزیره برای ایالات متحده نیز از اهمیت راهبردی برخوردار است.

تایوان نه تنها یک دموکراسی است، بلکه در «زنجیره اول جزایر» هم قرار دارد، فهرستی از کشورهای دوست آمریکا که نقشی مهم در سیاست خارجی واشنگتن در منطقه ایفا می‌کنند.

واشنگتن از تایپه حمایت نظامی می‌کند و، با پیروی از اصل «ابهام‌آفرینی تعمدی»، گزینه دفاع نظامی از این جزیره را روی میز نگه می‌دارد.

این چیزها باعث می‌شود که تایوان به یکی از بزرگترین گسل‌های موجود در روابط چین و آمریکا تبدیل شود.

این انتخابات در پی آن برگزار می‌شود که روابط میان پکن و واشنگتن به واسطه بازدید نانسی پلوسی از این جزیره در اوت ۲۰۲۲ به شدت خراب شد.

مقامات ایالات متحده مرتب بر «موضع بی‌طرف» خود در انتخابات تایوان تاکید کرده‌اند.

کاخ سفید «حمایت خود از دموکراسی و نهادهای دموکراتیک» تایوان را اعلام کرد و ابراز امیدواری کرد که انتخابات «آزاد، منصفانه، باز و شفاف» باشد.

یکی از تحلیلگران تایوانی می‌گوید امید واشنگتن به این است که رئیس‌جمهور بعدی تایوان «شبیه تسای اینگ-ون» باشد و «دست به عملی افراطی که چین را تحریک به حمله کند نزند».

چه چالش‌هایی در انتظار پیروز انتخابات است؟

مراسم تحلیف رئیس‌جمهور جدید برای یک دوره چهار ساله در روز ۲۰ مه برگزار می‌شود.

دو پرسش مهم در برابرش قرار خواهد داشت.

پیروزی حزب پیشروی دموکرات احتمالا ادامه تنش‌ها در تنگه تایوان را به دنبال خواهد داشت، حتی با وجود این که خانم تسای اخیرا احتمال لشگرکشی چین را ناچیز قلمداد کرد، چرا که پکن «در چالش‌های داخلی غرق شده است».

کومینتانگ امیدوار است که پیروزیش در انتخابات با کاهش تنش‌ها در تنگه تایوان همراه باشد، و هر دو طرف بر همکاری‌های اقتصادی تمرکز کنند، مانند وضعیتی که در دوره ما اینگ-جیو حاکم بود.

احتمال پیروزی حزب مردم تایوان کم است و معلوم هم نیست چه پیامدهایی داشته باشد، چرا که پکن حرف خاصی درباره این حزب نزده است.

فرای این که چه کسی در انتخابات پیروز می‌شود، بعید است که هیچ یک از احزاب بتوانند اکثریت مطلق کرسی‌های پارلمان را در اختیار بگیرند، وضعیتی که به احزاب کوچکتر اجازه خواهد داد نقشی مهم ایفا کنند.

در نگاه کلان‌تر، هر کسی که پیروز شود همچنان اسیر رقابت قدرت‌های بزرگ چین و ایالات متحده خواهد بود، چرا که هر دو کشور علاقه ندارند که تایوان بیش از حد به طرف دیگر متمایل شود.