یادداشت یک معلم برای «اسکرین شات»/ عینیت دادن به ایکاروس ایرانی

به گزارش خبرنگار مهر، نمایش «اسکرین‌شات» به کارگردانی و تهیه‌کنندگی اشکان درویشی این روزها در سالن شماره یک پردیس تئاتر شهرزاد روی صحنه است. بازیگران نمایش «اسکرین‌شات» ارسطو خوش‌رزم، سحر عبدالملکی، امیرحسین ترکمان، مریم کاظمی، عباس ایمانی، صدف بهشتی، فردین رحمانپور، سپیده موسوی، متین امینی، سارا عبدالملکی، سپهر صالحی، نیلوفر پورحسین با صدای: محمدرضا مقدم هستند که اجرای آن تا ۶ بهمن ماه تمدید شده است.

مسعود ملکوتی‌نیا استاد دانشگاه و فعال تئاتری یادداشتی درباره این اثر نمایشی نوشته است که در زیر می‌خوانید:

«یادداشت یک معلم برای نمایش «اسکرین شات»

ویولن ایرانی می‌نوازد، شوخی‌های از کف بدنی و بیانی خیابان در هم تنیده می‌شود، قصه آمد و شد پی در پی در تلخی و شیرینی دارد، خنده و گریه وام گرفته شده از ملودرام ممزوج می‌شوند و اما، پرواز به سوی حقیقت که بهتر است، رخ ندهد. اهتمام بر بدل و تبدیل انسان‌ها از HD به FHD یا ۴K و بالابردن مگاپیکسل آدم‌ها، ناگهان منجر و منتج به تراژدی می‌شود. تراژدی مدرن که در آن خیر و شر مطلق نیست، که خاکستری‌اند همگان و در زمان و ناگهان رازها عیان و شادی و غمگنانگی بیش و کم می‌شود.

جرم این نمایش اما، استفاده از رپر دلخواستنی مخاطب و آوازه‌خوان بانو وایرال شده در فضای مجازیست. کاش و بی‌شمار ای کاش، بازی رپر و بک ووکال‌خوانی بانو نخست قضاوت می‌شد و پس و سپس به سراغ بیرون هنرشان بروند. روان بودن بازی رپر بازیگر امیرحسین ترکمان، میان این باتجربه جوانان تئاتری بازیگر، ریالیستیک اثر را چنان و همچنان افزون کرده‌است که چاره‌ ای جز تایید نمی‌گذارد. و بک ووکال‌خوانی بانوی آوازه‌خوان، شنیده نمی‌شود و اما هست. که این خود راز و رمز عجیب و رشک‌برانگیز موفقیت و البته شناخت حدود عرضه هنر مبتنی بر عرصه است.

اثر بی شکل نه بی نقص، که البته دچار یک خصیصه واحد با دیگر نمایش‌های کارگردان است، ارتباط عمیق با مخاطب مبتنی بر فاهمه تکثرگرایی از طریق معرکه دوست‌داشتنی‌های مخاطب در عینیت دادن به ایکاروس ایرونی؛ نمایش ابتدا entertainment را هدفمندست و البته که این ویژگی‌ست و نه ایراد. این خصیصه‌ست و نه تقلیل سلیقه و تنزل اثر . هنر می‌کوشد با ارایه ایده‌های سوبژکتیو و اَشکال ابژکتیو متعدد، متنوع و متفاوت، جامعه آماری مخاطب را بالا ببرد و البته در این راه بر درامی استوار، استوار است.

از ویژگی‌های اثر، یکسانی در ارایه داده درونمایگی و برونمایگی‌ست، نه کارویژه‌های شماتیک و نه موارد تماتیک از دیگر عقب یا جلو نبوده و یکسان و همسان پیش می‌روند. این وحدیت رویه بی‌شک منجر به افزایش رضایت‌مندی مخاطب شده و فرآیندی حرفه‌ای به برآیندی حرفه‌تر بدل می‌شود. خود نمایش تامین هزینه‌های اثر بعدی را در پی دارد و می‌کوشد با تمام توانش از سطحی‌نگری دوری گزیند.

اثر اصرار و اهتمام بر جذب و جلب مخاطب ایرانی را دارد و در این بین و در بطن متن مستتر می‌کند ایده‌های جامعه‌شناسانه و روان‌شناسانه خود را. هندسه میزانسن‌ها تفاخر بصری ندارد تا تمامیت و هماهنگی و وضوح در محتوا و فرم با هم پیش روند و پیش برند.

پس باید وام گرفت از حضرت حافظ که:

ما نگوییم بد و میل به ناحق نکنیم/ جامه کس سیه و دلق خود ارزق نکنیم/ گر بدی گفت حسودی و رفیقی رنجید/ گو تو خوش باش که ما گوش به احمق نکنیم»