اگر از بریج‌ویو در خارج از شیکاگو بازدید کنید، گاهی فراموش می‌کنید که در آمریکا هستید.

این شهر سال‌هاست که به‌ عنوان «فلسطین کوچک» شناخته می‌شود و محل زندگی یک جمعیت فلسطینی پر جنب و جوش و بسیار آشکار است، که یکی از بزرگ‌ترین جوامع در ایالات متحده است.

حین رانندگی در این شهر، متوجه می‌شوم که نام بسیاری از رستوران‌ها و فروشگاه‌ها به عربی نوشته شده است، و پرچم فلسطینی از برخی بالکن‌ها آویزان است.

بیلبوردهایی را هم می‌بینم که روی آن‌ها درخواست آتش بس در غزه نوشته شده است.

«احساس می‌کنم مرده‌ام»

اگرچه اعضای این جامعه ۱۸ هزار نفری فلسطینی هزاران کیلومتر دورتر از سرزمین خود هستند، اما از جنگ غزه مصون نیستند.

ودیع الفیوم پسر شش ساله فلسطینی-آمریکایی، اکتبر گذشته با ۲۶ ضربه چاقوی صاحبخانه‌اش کشته شد. قتل وحشیانه و بی‌رحمانه او موجب وحشت در سراسر جهان شد.

مظنون، صاحبخانه ۷۱ ساله، در حال حاضر به اتهام قتل و نفرت‌پراکنی در حال محاکمه است.

پدر ودیع، عدی الفیوم، هنوز در شوک است. او هنوز نتوانسته است در سوگ از دست دادن تنها فرزندش اشکی بریزد.

عدی با صدای غمگینی به من می‌گوید: «هنوز می‌توانم او را ببینم و صدایش را بشنوم.»

او مرا به اتاقی می‌برد که ودیع آخر هفته‌ها در آن می‌خوابید.

«هر شنبه پشت پنجره منتظرش هستم. می‌دانم که او نمی‌آید، اما منتظر بودن برایش از درد و رنج من کم می‌کند.»

وقتی از او می‌پرسم که چگونه با این غم کنار می‌آید، پاسخش مختصر و دلخراش است.

«ممکن است به چشم شما زنده به نظر برسم، اما در اعماق وجودم مرده‌ام.»

عدی می‌گوید که حتی با وجود چنین فقدانی، درد او در مقایسه با مصیبت‌های وارد شده به بسیاری از والدین داغدیده در غزه چیزی نیست.

به گفته وزارت بهداشت حماس در غزه، بیش از ۲۴ هزار فلسطینی که بیشتر آنها غیرنظامی بودند در بمباران‌های اسرائیل جان خود را از دست داده‌اند.

بمباران گسترده اسرائیل و تهاجم زمینی به غزه در پاسخ به حمله شبه نظامیان حماس به اسرائیل در ۷ اکتبر آغاز شد که در آن حمله دست کم ۱۲۰۰ اسرائیلی کشته شده و حدود ۲۴۰ نفر به گروگان گرفته شدند.

«زندگی زیر سایه ترس»

پس از شروع جنگ، لیلا جابر، که متولد ایالات متحده است، تابلوی «فلسطین را آزاد کنید» را در باغچه خود نصب کرد. مدت کوتاهی بعد، او در دو نامه جداگانه تهدید به مرگ شد. در نامه‌ها نوشته شده بود که این تابلو را بردارد یا با عواقب آن روبرو شود.

لیلا که سه فرزند دارد، به من می‌گوید که دیگر مانند گذشته به مردم اعتماد ندارد. او نامه‌ها را به پلیس تحویل داده است، اما هنوز خبری در مورد اینکه چه کسی می‌تواند پشت این تهدیدها باشد نیست.

«شاید [کسی که این نامه‌ها را نوشته] کسی است که در پمپ بنزین کنار من بوده، کسی که صبح برایش دست تکان دادم یا کسی که با فرزندانم در مدرسه است.»

او مجبور شده است روال روزانه خود را تغییر دهد و از این موضوع راضی نیست.

«بزرگترین تغییر این است که نمی‌توانم هر وقت که بخواهم بیرون بروم. گاهی اوقات تصور می‌کنم که این فرد یکی از بچه های من را می‌برد تا از من انتقام بگیرد.»

او توضیح می‌دهد که چگونه به فرزندانش فنون دفاع شخصی را یاد داده است.

او در حالی که جلوی ریختن اشک‌هایش را گرفته است به من می‌گوید: «به آنها گفتم، اگر کسی را دیدید که می‌خواهد به من آسیبی برساند، سعی نکنید مرا نجات دهید، فقط به داخل خانه فرار کنید. من نباید پارانوید باشم و نباید در ترس زندگی کنم.»

لیلا تصریح می‌کند که از زمان حملات ۱۱ سپتامبر در سال ۲۰۰۱ که در آن ۲۴۰۰ نفر در خاک ایالات متحده توسط القاعده کشته شدند، این سطح از نفرت دیدن را تجربه نکرده است.

برای لیلا دردناک است که به خاطر «عرب بودن، مسلمان بودن یا روسری بر سر داشتن» او را هدف قرار می‌دهند.

همبستگی و حمایت

با این حال، فلسطینیان در بریج‌ویو و مناطق اطراف آن تنها نیستند.

حاتم عبودیه، رئیس کشوری شبکه جامعه فلسطینی ایالات متحده که در سازماندهی این تجمعات فعال بوده است، می‌گوید: «تظاهرات حمایت از فلسطین بزرگترین تظاهرات شیکاگو بوده است.»

او می‌افزاید: «بسیاری از جوامع آسیایی، لاتین، آفریقایی و بومی‌های آمریکایی همیشه در کنار فلسطینیان بوده‌اند. ما کاملاً روی همبستگی آنها حساب می‌کنیم، می‌دانیم که نمی‌توانیم به تنهایی در نبردمان پیروز شویم.»

خالد صاحب رستورانی است که غذاهای عربی می‌فروشد و می‌گوید که قبلا تقریباً نیمی از مشتریانش آمریکایی بودند. اما پس از حمله ۷ اکتبر، تعداد این مشتریان به شدت کاهش یافته و درآمد او به شدت کم شده است.

او در آشپزخانه مشغول آشپزی است که به دیدنش می‌روم. «مشتریان آمریکایی اکنون از آمدن به اینجا می‌ترسند و ما نیز از آنها می‌ترسیم.»

خالد و دیگر فلسطینی‌هایی که با آنها صحبت کرده‌ام موضع رسمی ایالات متحده در قبال درگیری در غزه و همچنین رسانه‌های جریان اصلی را برای افزایش خصومت‌هایی که در زندگی روزمره خود با آن مواجه می‌شوند، مقصر می‌دانند. آنها معتقدند که سخنان و موضع آن‌ها ضد فلسطینی است.

خالد می‌گوید: «من نمی‌خواهم محل کسب و کارم، خودم یا هیچ یک از مشتریانم قربانی یک مهاجم افراط‌ی شویم».

شورای روابط آمریکایی-اسلامی (CAIR)، یک گروه مهم حقوق مدنی مسلمانان ایالات متحده، از آغاز درگیری تا ۲ دسامبر ۲۰۲۳، تعداد ۲۱۷۱ درخواست کمک و گزارش‌هایی مبنی بر تعصب علیه مسلمانان و فلسطینیان دریافت کرد.

این ارقام نشان دهنده افزایش ۱۷۲ درصدی این موارد نسبت به مدت مشابه در سال قبل است.

«احساس گناه»

ویلیام عصفور بیش از ۲۰ سال پیش که غزه را به مقصد ایالات متحده ترک کرد تنها چهار سال داشت.

او قرار بود در ماه اکتبر به دیدار خانواده‌اش در غزه برود، اما از قبل تصمیم گرفته بود به دلایل شخصی سفر خود را به تعویق بیندازد که حمله ۷ اکتبر رخ داد.

او می‌گوید: «اینکه می‌بینم خیلی از ماها در اینجا مواهبی داریم مثل داشتن آب، برق و غذا به من حس گناه می‌دهد. من احساس گناه آدمی بازمانده را دارم.»

عطاف عصفور، مادر ویلیام، معتقد است که زندگی او هرگز مثل قبل نخواهد بود. او شروع به گریه می‌کند و به من می‌گوید که بیش از ۲۰۰ نفر از خانواده خود را در غزه از دست داده است.

«می‌روم بخوابم اما ذهنم بیدار می‌ماند، مدام می‌پرسم نفر بعدی که قرار است کشته شود، کیست؟»

اگر از بریج‌ویو در خارج از شیکاگو بازدید کنید، گاهی فراموش می‌کنید که در آمریکا هستید.

این شهر سال‌هاست که به‌ عنوان «فلسطین کوچک» شناخته می‌شود و محل زندگی یک جمعیت فلسطینی پر جنب و جوش و بسیار آشکار است، که یکی از بزرگ‌ترین جوامع در ایالات متحده است.

حین رانندگی در این شهر، متوجه می‌شوم که نام بسیاری از رستوران‌ها و فروشگاه‌ها به عربی نوشته شده است، و پرچم فلسطینی از برخی بالکن‌ها آویزان است.

بیلبوردهایی را هم می‌بینم که روی آن‌ها درخواست آتش بس در غزه نوشته شده است.

«احساس می‌کنم مرده‌ام»

اگرچه اعضای این جامعه ۱۸ هزار نفری فلسطینی هزاران کیلومتر دورتر از سرزمین خود هستند، اما از جنگ غزه مصون نیستند.

ودیع الفیوم پسر شش ساله فلسطینی-آمریکایی، اکتبر گذشته با ۲۶ ضربه چاقوی صاحبخانه‌اش کشته شد. قتل وحشیانه و بی‌رحمانه او موجب وحشت در سراسر جهان شد.

مظنون، صاحبخانه ۷۱ ساله، در حال حاضر به اتهام قتل و نفرت‌پراکنی در حال محاکمه است.

پدر ودیع، عدی الفیوم، هنوز در شوک است. او هنوز نتوانسته است در سوگ از دست دادن تنها فرزندش اشکی بریزد.

عدی با صدای غمگینی به من می‌گوید: «هنوز می‌توانم او را ببینم و صدایش را بشنوم.»

او مرا به اتاقی می‌برد که ودیع آخر هفته‌ها در آن می‌خوابید.

«هر شنبه پشت پنجره منتظرش هستم. می‌دانم که او نمی‌آید، اما منتظر بودن برایش از درد و رنج من کم می‌کند.»

وقتی از او می‌پرسم که چگونه با این غم کنار می‌آید، پاسخش مختصر و دلخراش است.

«ممکن است به چشم شما زنده به نظر برسم، اما در اعماق وجودم مرده‌ام.»

عدی می‌گوید که حتی با وجود چنین فقدانی، درد او در مقایسه با مصیبت‌های وارد شده به بسیاری از والدین داغدیده در غزه چیزی نیست.

به گفته وزارت بهداشت حماس در غزه، بیش از ۲۴ هزار فلسطینی که بیشتر آنها غیرنظامی بودند در بمباران‌های اسرائیل جان خود را از دست داده‌اند.

بمباران گسترده اسرائیل و تهاجم زمینی به غزه در پاسخ به حمله شبه نظامیان حماس به اسرائیل در ۷ اکتبر آغاز شد که در آن حمله دست کم ۱۲۰۰ اسرائیلی کشته شده و حدود ۲۴۰ نفر به گروگان گرفته شدند.

«زندگی زیر سایه ترس»

پس از شروع جنگ، لیلا جابر، که متولد ایالات متحده است، تابلوی «فلسطین را آزاد کنید» را در باغچه خود نصب کرد. مدت کوتاهی بعد، او در دو نامه جداگانه تهدید به مرگ شد. در نامه‌ها نوشته شده بود که این تابلو را بردارد یا با عواقب آن روبرو شود.

لیلا که سه فرزند دارد، به من می‌گوید که دیگر مانند گذشته به مردم اعتماد ندارد. او نامه‌ها را به پلیس تحویل داده است، اما هنوز خبری در مورد اینکه چه کسی می‌تواند پشت این تهدیدها باشد نیست.

«شاید [کسی که این نامه‌ها را نوشته] کسی است که در پمپ بنزین کنار من بوده، کسی که صبح برایش دست تکان دادم یا کسی که با فرزندانم در مدرسه است.»

او مجبور شده است روال روزانه خود را تغییر دهد و از این موضوع راضی نیست.

«بزرگترین تغییر این است که نمی‌توانم هر وقت که بخواهم بیرون بروم. گاهی اوقات تصور می‌کنم که این فرد یکی از بچه های من را می‌برد تا از من انتقام بگیرد.»

او توضیح می‌دهد که چگونه به فرزندانش فنون دفاع شخصی را یاد داده است.

او در حالی که جلوی ریختن اشک‌هایش را گرفته است به من می‌گوید: «به آنها گفتم، اگر کسی را دیدید که می‌خواهد به من آسیبی برساند، سعی نکنید مرا نجات دهید، فقط به داخل خانه فرار کنید. من نباید پارانوید باشم و نباید در ترس زندگی کنم.»

لیلا تصریح می‌کند که از زمان حملات ۱۱ سپتامبر در سال ۲۰۰۱ که در آن ۲۴۰۰ نفر در خاک ایالات متحده توسط القاعده کشته شدند، این سطح از نفرت دیدن را تجربه نکرده است.

برای لیلا دردناک است که به خاطر «عرب بودن، مسلمان بودن یا روسری بر سر داشتن» او را هدف قرار می‌دهند.

همبستگی و حمایت

با این حال، فلسطینیان در بریج‌ویو و مناطق اطراف آن تنها نیستند.

حاتم عبودیه، رئیس کشوری شبکه جامعه فلسطینی ایالات متحده که در سازماندهی این تجمعات فعال بوده است، می‌گوید: «تظاهرات حمایت از فلسطین بزرگترین تظاهرات شیکاگو بوده است.»

او می‌افزاید: «بسیاری از جوامع آسیایی، لاتین، آفریقایی و بومی‌های آمریکایی همیشه در کنار فلسطینیان بوده‌اند. ما کاملاً روی همبستگی آنها حساب می‌کنیم، می‌دانیم که نمی‌توانیم به تنهایی در نبردمان پیروز شویم.»

خالد صاحب رستورانی است که غذاهای عربی می‌فروشد و می‌گوید که قبلا تقریباً نیمی از مشتریانش آمریکایی بودند. اما پس از حمله ۷ اکتبر، تعداد این مشتریان به شدت کاهش یافته و درآمد او به شدت کم شده است.

او در آشپزخانه مشغول آشپزی است که به دیدنش می‌روم. «مشتریان آمریکایی اکنون از آمدن به اینجا می‌ترسند و ما نیز از آنها می‌ترسیم.»

خالد و دیگر فلسطینی‌هایی که با آنها صحبت کرده‌ام موضع رسمی ایالات متحده در قبال درگیری در غزه و همچنین رسانه‌های جریان اصلی را برای افزایش خصومت‌هایی که در زندگی روزمره خود با آن مواجه می‌شوند، مقصر می‌دانند. آنها معتقدند که سخنان و موضع آن‌ها ضد فلسطینی است.

خالد می‌گوید: «من نمی‌خواهم محل کسب و کارم، خودم یا هیچ یک از مشتریانم قربانی یک مهاجم افراط‌ی شویم».

شورای روابط آمریکایی-اسلامی (CAIR)، یک گروه مهم حقوق مدنی مسلمانان ایالات متحده، از آغاز درگیری تا ۲ دسامبر ۲۰۲۳، تعداد ۲۱۷۱ درخواست کمک و گزارش‌هایی مبنی بر تعصب علیه مسلمانان و فلسطینیان دریافت کرد.

این ارقام نشان دهنده افزایش ۱۷۲ درصدی این موارد نسبت به مدت مشابه در سال قبل است.

«احساس گناه»

ویلیام عصفور بیش از ۲۰ سال پیش که غزه را به مقصد ایالات متحده ترک کرد تنها چهار سال داشت.

او قرار بود در ماه اکتبر به دیدار خانواده‌اش در غزه برود، اما از قبل تصمیم گرفته بود به دلایل شخصی سفر خود را به تعویق بیندازد که حمله ۷ اکتبر رخ داد.

او می‌گوید: «اینکه می‌بینم خیلی از ماها در اینجا مواهبی داریم مثل داشتن آب، برق و غذا به من حس گناه می‌دهد. من احساس گناه آدمی بازمانده را دارم.»

عطاف عصفور، مادر ویلیام، معتقد است که زندگی او هرگز مثل قبل نخواهد بود. او شروع به گریه می‌کند و به من می‌گوید که بیش از ۲۰۰ نفر از خانواده خود را در غزه از دست داده است.

«می‌روم بخوابم اما ذهنم بیدار می‌ماند، مدام می‌پرسم نفر بعدی که قرار است کشته شود، کیست؟»