بیانیه جمعی از زندانیان زندان قزلحصار: این بار هم سه‌شنبه به دار آویخته شدیم

این نامه سرگشاده در واکنش به اعدام محمد قبادلو و فرهاد سلیمی نوشته شده است. اعدام‌ها ادامه دارند. محسن مظلوم، وفا آذربار، محمد فرامرزی و پژمان فاتحی، زندانیان سیاسی کُرد، در معرض اجرای قریب‌الوقوع حکم اعدام هستند. جوانا طیمسی، همسر محسن مظلوم در صفحه خود در شبکه ایکس (توییتر سابق) نوشته است که ملاقات خانواده‌های این چهار زندانی سیاسی کرد محکوم به اعدام برای صبح زود فردا پیش‌بینی شده و «این خطر جدی است که احکام اعدام این چهار نفر طی ساعات آینده اجرا شود». او همچنین اعلام کرده است که خانواده‌های آن‌ها اکنون در مسیر تهران و راهی زندان اوین هستند و از مردم تهران و تمامی انسان‌های آزادی‌خواه خواسته است که به آن‌ها بپیوندند.

روزگاری می‌خواندیم و می‌شنیدیم که فقط در روزهای جمعه «خون جای بارون می‌چکد».

از دهه شصت اغلب روزها و اکنون تمام روزهای هفته است که از پیکر این سرزمین و مردمش خون می‌چکد. تمام سحرگاهان، همه بامدادان و هر بانگ نماز را به خون آغشته و رنگین کرده‌اند و ما که در زندان قزلحصار در مرکز این کشتار و قتل عام سراسری قرار داریم، همه روزه (و عموما) روزهای سه‌شنبه وچهارشنبه با اعدامِ هم سلولی‌ها و همبندی‌هایمان روز را آغاز می‌کنیم.

پیوسته خبر جگرسوز آخرین ملاقات داده‌شده به یکی از همبندیان و یا هم سلولی‌هایمان را می‌شنویم و به دنبال آن و با طلوع صبح صدای آمبولانس وحمل پیکرِ پاک و بی‌جان عزیزان‌مان برای تحویل به خانواده‌های‌شان.

در سراسر دنیا حکومت‌ها نمادهایی چون شاهین و شیر و عقاب و غیره را بعنوان نماد قدرت و اقتدار خود برگزیده‌اند. ولی این حکومتِ سرداران و مشایخ اعدام «حلقه طناب دار» را به نماد قدرت خود تبدیل کرده است… وحقوق بشر را هم با طناب دار حلق‌آویز و یا به سنگسار کشیده‌اند…!

ولی زهی افتخار و شرف و سربلندی برای این مردم وجوانانِ پاکبازش که در چنین شرایط کشتار و اختناقی چهره‌هایی چون ژینا و سارینا، نوید افکاری ومیلاد زهره‌وند، محسن شکاری، مهدی کرمی و قاسم و ایوب و حال محمد قبادلو و فرهاد سلیمی را نماد و سمبلی بر پرچم‌های خود انتخاب می‌کنند؛ تا از این پس چهره‌های پاک و معصوم این قهرمانان باشد که برای کوهها نماد مقاومت و ایستادگی، برای بهار سرمشق زندگی، برای مشعل الگوی شعله‌وری، برای قلب‌ها نماد عشق و برای پرچم نماد هویّت و افتخار باشند تا چهره و رخساره آنها برای فداکاری و ایثار مصداقی عینی باشد و برای همیشه تاریخ در اهتزاز.

یادشان گرامی وراهشان پر رهرو

جمعی از زندانیان زندان قزلحصار – بهمن ماه ۱۴۰۲