جمعی از نویسندگان و روشنفکران ایرانی خطاب به ندا النشیف: ایران نقطه صفر بشریت است

ندا النشیف، معاون کمیساریای عالی حقوق بشر سازمان ملل قرار است از ۱۴ بهمن / ۳ فوریه تا ۱۶ بهمن / ۵ فوریه به ایران سفر کند. مأموریت سه‌روزه النشیف در بازدید از ایران بر دو موضوع تمرکز خواهد داشت: مجازات اعدام و حقوق زنان و دختران. این سفر کم‌نظیری از سوی یک مقام عالی رتبه حقوق بشری سازمان ملل به ایران برای بررسی کارنامه حقوق بشری جمهوری اسلامی در سال‌های اخیر است. تهران در این سال‌ها اجازه ورود بازرس‌های سازمان ملل به ایران برای چنین مأموریت‌هایی را نمی‌داد. گروه‌های بسیاری از فعالان مدنی نسبت به این سفر و عواقب آن واکنش نشان داده‌اند. از جمله می‌توان به نامه سرگشاده ۲۵ سازمان حقوق بشری خطاب به کمیساریای عالی حقوق بشر سازمان ملل و نامه سرگشاده جمعی از خانواده‌های پرواز اوکراینی به ندا النشیف اشاره کرد. متن زیر نامه گروهی از نویسندگان و روشنفکران ایرانی در داخل و خارج از ایران است که برای انتشار در اختیار زمانه قرار گرفته است. برای حفظ امنیت امضا کنندگان از داخل ایران نام آن‌ها در اینجا آورده نشده است.

معاون محترم دفتر کمیساریای عالی حقوق بشر سازمان ملل متحد (OHCHR)
خانم ندا النشیف عزیز

این نامه را برای آگاهی شما از شرایط کشورمان ایران می‌نویسیم که قرار است در سفری برنامه‌ریزی شده از ۲ تا ۵ فوریه به آنجا سفر کنید. تقاضای ما این است که سفر خود را در شرایط کنونی در صورت امکان لغو کنید یا تا آماده شدن نتیجه تحقیق کمیته حقیقت‌یاب شورای حقوق بشر سازمان ملل در ماه مارس به تعویق بیندازید.

اینجا نقطه صفر بشریت است. در حالی که حکومت جمهوری اسلامی روزی نیست که جوانی را ناعادلانه بالای دار نبرد؛ به ویژه در یک سال گذشته و پس از کشتن مهسا_ژینا امینی دختر جوانی که تنها به خاطر پیدا شدن چند تار از موهایش، پلیس اخلاقی آن قدر ضرب و شتمش کرد تا به کُما رفت و سپس کشته شد، برای دیدن و بررسی کدام بشر و حقوقش راهی ایران می‌شوید؟ برای دیدن باتوم‌هایی می‌آیید که در یک‌ سال گذشته صدها جمجمه از جوانان ایران را خرد کرده؟ برای دیدن طناب‌های دار که هر روز گردن‌های جوانان ما را می‌شکند؟

برای دیدن چشم‌های زیبای دختران و پسران جوان ما  که سال گذشته با ساچمه‌های نیروهای سرکوبگرشان کور شد؟
برای تماشای ذهن‌های فروپاشیده بشریت فراموش‌شده این کشور که در اوج فقر و تنگدستی، ناامیدی و سرکوب به شکل فزاینده و پرشتابی این روزها تنها انتخابش خودکشی شده است؟

برای دیدن قهرمانان، نخبگان، نویسندگان، هنرمندان و روشنفکران بی‌شماری که ناعادلانه محکوم به زندان، ممنوع الکاری، ممنوع الخروجی و سرکوب و سانسور شده‌اند؟

می‌خواهید ببینید حاکمان اقتدارگرا چطور در جریان انفلاب زن، زندگی، آزادی سال گذشته خون کودکان و نوجوانان این سرزمین را ریختند؟

یا چگونه سیستماتیک به خاطر نافرمانی از حجاب اجباری با سم‌پاشی به مدارس دخترانه آنها را مسموم کردند؟

می‌خواهید ببینید که چه جان‌هایی را سپر بقای خود کردند؟ شلیک عامدانه موشک به هواپیمای مسافربری پی اس ۷۵۲ اوکراین، که مسئولیت رسمی آن را نیز مجبور شدند به عهده بگیرند، کافی نیست؟

مگر گزارش‌های تصویری شهروند-خبرنگاران، اطلاعات و روایت‌های مکتوب برخی از قربانیان و دادخواهان همراه با اسناد و شواهد توسط فعالان و وکلای حقوق بشری برای نهادهای ذی‌ربط و همکارانتان در سازمان ملل ارسال نشده؟ یا همه این‌ها برای روشن کردن این فجایع بشری کافی نیست؟ 

حکومت سرکوبگر جمهوری اسلامی یک سیستم تمامیت‌خواه مذهبی است که از ابتدای روی کار آمدنش با سرکوب، اعدام  و ترور متفکران و مخالفان خود در جهت ایجاد ارعاب و پایمال کردن حقوق بشر و سرکوب بشریت گام برداشته؛ اعدام‌های دسته جمعی زندانیان سیاسی در دهه هشتاد میلادی، انجام قتل‌های زنجیره‌ای روشنفکران، نویسندگان و دگراندیشان، ربودن و ترور مخالفان در خارج از کشور و سرکوب‌های وحشیانه معترضان و دادخواهان و آپارتاید جنسیتی، ندادن ابتدایی‌ترین حقوق انسانی به شهروندانش نمونه‌ای از بی‌شمار موارد نقض حقوق بشر این حکومت است که برای بقایش هرچه می‌تواند می‌کشد و سرکوب و سانسور می‌کند.

در این سال‌ها نهادهای حقوق بشری به ویژه سازمان ملل در پاسخ به دادخواهی‌ها و ستمی که بر ما رفته است، چندان اقدام مؤثر بازدارنده‌ای در خصوص این حکومت نداشته‌اند. برعکس همیشه تریبون‌های سازمان ملل در اختیار رؤسای جمهور و مسئولان این حکومت ضدبشری بوده تا فریب‌کارانه در مدح حقوق بشر و توجیه رفتارهای وحشیانه خود صحبت کنند و از این تریبون‌های حقوق بشری در قالب یک ویترین شیک برای پوشاندن رفتارهای غیرانسانی و نپذیرفتن مسئولیت سرکوب‌ها و کشتار خود استفاده کرده‌اند.

می‌دانید در همین روزهای پیش از آمدن شما، روزی نیست که صبحدم به وقت اذان جان جوانی بی‌گناه را نگیرند؟
ساده‌انگارانه است که با آگاهی از ماهیت چنین حکومتی، انتظار داشته باشید با سفر به ایران بتوانید در امر حقیقت‌یابی و راستی‌آزمایی موفق شوید. این حکومتی است که سالیان متمادی از ورود گزارشگر ویژه سازمان ملل در امور حقوق بشر و دسترسی کمیته حقیقت‌یاب شورای حقوق بشر سازمان ملل به اسناد جنایات خود جلوگیری کرده است. آنها هرگز واقعیت زندان‌های مخوف، شکنجه‌گاه‌ها و خانه‌های امن سیستم‌های پلیسی خود که سال گذشته در آن به صدها دختر و پسر نوجوان آزار جنسی و تجاوز کردند را به شما نشان نخواهند داد. هرگز شما را به دیدن سلول‌های تنگ و کثیف انفرادی ، قتل‌گاه‌ها، شکنجه‌گاه‌ها و چوبه‌های دارهایشان نخواهند برد.

شما نمی‌توانید به‌راحتی،  در چند روز به حقیقت، کشف واقعیت و  شنیدن روایت‌های تلخ قربانیان در این سیستم  مستبد دست پیدا کنید. آنها فقط از آمدن شما در دستگاه تبلیغاتی و پروپاگاندای رسانه‌ای خود برای عادی و موجه نشان دادن رفتار سرکوبگرانه‌شان بهره خواهند گرفت.

حقیقت نقض حقوق بشر سال‌هاست که در چهره‌های عبوس و افسرده همه ما ایرانی‌ها، مشت‌های گره‌کرده، فریادهایمان و ضجه‌های مادران و پدران دادخواه کاملاً پیداست و قطعاً از طریق شبکه‌های اجتماعی، رسانه‌ها و فعالان حفوق‌ بشری به اطلاعتان رسیده است.

ما جمعی از نویسندگان و روشنفکران ایرانی از شما تقاضا داریم اگر صرفاً جهت یک سفر و مأموریت فرمایشی به ایران سفر می‌کنید، پس لطفاً نیایید تا این جلادان فاسد نتوانند از آمدن شما پرده‌ای برای استتار جنایت‌هایشان بسازند.

زن، زندگی، آزادی

برخی از امضاها:

آسیه امینی، امید شمس، جمشید برزگر، اسد سیف، ساره سکوت، مریم رئیس دانا، مهین خدیوی، سید مهدی موسوی، سروش مظفر مقدم، آتفه اسدی، مریم غیجی، فاطمه اختصاری، سهراب مختاری، تهمینه رستمی، بیتا ملکوتی، احمد خلفانی، علی عبداللهی، اعظم بهرامی، عباس شکری، سهیلا میرزایی، نفیس  نیا و جمعی از نویسندگان داخل کشور…

Ad placeholder