بلوچ‌های ایران علاقه دارند که قلاع خود و چیزهای دیگر را منسوب به نادرشاه کنند/ در زاهدان مهمان‌خانه نیست

به گزارش خبرگزاری خبرآنلاین، در سال ۱۳۳۵ خورشیدی جهانگردی اروپایی به نام «بالسان» سفری به بلوچستان ایران کرد و مشاهدات خود را به قلم آورد. یک سال بعد مجله‌ی خواندنیها در شماره‌ی ۴۱ خود به تاریخ ۱۹ بهمن ۱۳۳۶ بخشی از نوشته‌های او را که مربوط به دیدارش از زاهدان بود منتشر کرد. نکته‌ی قابل تامل در نوشته‌های او ناآگاهی مسئولان وقت مربوطه از قصد گردشگران است. نمونه‌اش این‌که وقتی بالسان در دیدار از قلعه‌های قدیمی اطراف زاهدان چشمش به یک سنگ نگهدارنده‌ی پایه‌ی دربِ قلعه می‌افتد که به قول خودش تنها یک نمونه‌ی دیگر از آن در آسیا وجود دارد که در کراچی پاکستان است، به فرد بومی راهنمایش می‌گوید که این سنگ برای بلوچ‌ها ارزشی ندارد، قصد دارد آن را با خود ببرد و از او می‌خواهد تا آن موقع مواظب آن سنگ باشد! بخش‌هایی از سفرنامه‌ی یادشده به زاهدان را در ادامه می‌خوانید:

ایران بهشت راندن هواپیماست و از بعضی از مناطق شمال و غرب ایران گذشته، در تمام مناطق این کشور هواپیما به خط مستقیم پرواز می‌کند.

وقتی هواپیمای حامل ما از تهران حرکت کرد که به زاهدان برود ما همه‌جا به خط مستقیم حرکت می‌کردیم و خط سیر ما صحرای معروف ایران به نام «لوت» بود. در این صحرا یک درخت هم به نظر نمی‌رسید و غیر از سایه‌ی هواپیمای ما که روی زمین حرکت می‌کرد جنبنده‌ای در صحرا نبود.

فقط رنگ صحرا تغییر می‌کرد گاهی منطقه‌ای سفیدرنگ نمایان می‌شد که معلوم بود نمک‌زار می‌باشد و زمانی زمین به رنگ طلایی و خرمایی درمی‌آمد. از صحبت‌هایی که مسافرین می‌کردند چنین معلوم می‌شد که زیر پای ما انواع معادن از جمله معادن نفت وجود دارد و وضع اراضی هم نشان می‌داد که نظریه‌ی مسافرین نباید بدون اساس باشد.

از تهران تا زاهدان به خط مستقیم هزار و یکصد کیلومتر و اگر با اتومبیل حرکت می‌کردیم شش روز طول می‌کشید ولی ما این مسافت را در ظرف ۳ ساعت پیمودیم و به فرودگاه زاهدان رسیدیم. در حدود پانزده کارمند نظامی و غیرنظامی وقتی هواپیما را دیدند دست‌ها و کلاه‌ها را به تکان درآوردند.