بازگشت به قبل از ۷ اکتبر و سیاست عادی سازی!؟ مهران مصطفوی - Gooya News

ویژه خبرنامه گویا

تجربه نشان داده است که سیاست خارجی جمهوری اسلامی، نه حقوق ملی می‌شناسد و نه باوری به منافع ملی دارد و اساس سیاست جمهوری اسلامی از زمان گروگانگیری و اشغال سفارت آمریکا در سال ۱۳۵۸ به بعد، در این شعار خمینی که "حفط نظام، اوجب واجبات است" جای دارد و بر آن بنا نهاده شده است. بیاد بیاوریم که خمینی گفت؛ حفظ جمهوری اسلامی حتی از حفظ جان امام زمان نیز مهمتر است! حال شما در نظر بگیرید از دید روحانیتی که حاضر است "امام زمان" یعنی سمبل آمال و آرزوهایش را برای حفظ نظام قربانی کند، دیگر حقوق و منافع ملی چه درجه‌ای از اهمیت پیدا می‌کنند. پیشبرد این سیاست، اعمال و ایجاد بحران دائمی و نگاه داشتن مستمر کشور در بحران بمنظور کنترل هر چه بیشتر جامعه و قرار دادن آن در اضطراب و نگرانی بمنظور عاجز و منفعل کردن مردم، راهبرد جمهوری اسلامی است. اما شدت و حدت بحران گرایی با زمان متغیر است؛ گاه بحران به اوج می‌رسد و گاه فروکش می‌کند البته بدون آنکه پایان یابد و این روند بطور دائم ۴۴ سال است که سیاستهای راهبردی و اجرایی ایران را در بر گرفته است. اگر کمی به عقب بازگردیم در می‌یابیم که تا قبل از ۷ اکتبر ۲۰۲۳، جمهوری اسلامی بدنبال پایان آوردن شدت تنش با امریکا بود. ایران و امریکا در مذاکراتی که با هم در کشورهای جنوب خلیج فارس کرده بودند به توافقی نانوشته دست یافته بودند که اصول کلی آن به قرار زیر است:
۱ ـ صادرات نفت ایران آزاد می‌شود. امریکا که خصوصا بخاطر جنگ روسیه و اوکراین نگران بالا رفتن قیمت نفت بود ورود نفت ایران به بازار را وسیله‌ای برای مهار قیمت نفت می‌دید و مشاهده کردیم که صادرات نفت ایران از ۳۰۰ هزار بشکه در روز به بالای دو میلیون بشکه در روز رسید.
۲ ـ توافق دیگر این بود که نیروهای نیابتی ایران در عراق و سوریه به نیروهای امریکایی حمله نکنند. چنانچه شاهد بودیم که قبل از توافق، هر از چندی به نیروهای نظامی امریکا در عراق و یا سوریه حمله می‌شد اما یکباره بمدت ۶ ماه تا ۷ اکتبر حمله‌ای به نیروهای امریکایی نشد.