سوگ سینمای مستقل/ به نظر می‌‏رسد سینمای ایران از این پس یا دولتی است یا برای جشنواره خارجی

به گزارش خبرگزاری خبرآنلاین؛ سال اول که فیلم‌ها و سیاست‌های جشنواره تحت تاثیر دولت قبل بود، سال پیش هم رخدادهای پسامرگ مهسا چنان سیطره بر همه چیز زده بود که اساساً جشنواره حتی برای خود دولت هم خیلی محلی از اعراب نداشت. امسال اما مدیران فرهنگی دولت رئیسی، وقت، سرمایه و مجالی داشتند تا سلیقه و سیاست خود را عیان کنند، که کردند. تنها شگفتی جشنواره اما شیوه دعا خواندن مدیر سینمایی بود. خلاف نظر دوستان ایشان که مدام می‌نویسند نقدها به اشتباه خواندن دعای تحویل سال ایشان همه از سر بغض و کینه و برای پوشاندن دستاوردهای جشنواره است، معتقدم که همین نحوه دعا خواندن جناب خزاعی نشانه‌ای از وضعیتی است که در آن دچاریم. وضعیتی که فقط خاص فرهنگ و مدیرانش نیست و بر دیگر ساحات اداره کشور هم سیطره دارد.

روزنامه هم میهن نوشت: وضعیتی که دست‌های کاملاً خالی مدیران را نشان می‌دهد. اینکه انبان آنها حتی از چیزهایی هم که داعیه آن را دارند و گمان می‌کنند که ملک طلق آنهاست هم خالیست. مسئله فقط غلط خواندن یکی از معروف‌ترین یا در واقع معروف‌ترین دعا میان ایرانیان نیست، مسئله این است که کسانی در حال سیاستگذاری کلان هستند که از عامی‌ترین مردمی هم که می‌خواهند برای آنها سیاستگذاری کنند هم دانش کمتری داشتند. به قول مولانا، آدمی مخفیست در زیر زبان/ این زبان پرده‌ست بر درگاه جان - چونک بادی پرده را در هم کشید/ سِرّ صحن خانه شد بر ما پدید. برای همین مایه شگفتی است که مدیری با آن ادعاها، دعایی معروف، معروف‌ترین دعای ایران را چنین غلط بخواند و بیشتر از شگفتی مایه اندوهی عمیق است برای آنان‌که دغدغه ایران را دارند. دغدغه اینکه با چنین کشتیبانانی که به کدام سو خواهیم رفت؟