یوون جوانی ۳۳ ساله که بیش از شش ماه است بیکار است چند روز قبل از سال نوی چینی گفت: «اگر تصمیم با من بود بی‌شک به خانه برنمی‌گشتم».

بسیاری از حدود ۳۸۰ میلیون مهاجر داخلی چین فقط یک بار در سال به خانه می‌روند - و سال نوی قمری که مهم‌ترین جشن تجدید دیدار خانواده است معمولاً زمان این کار است. از این روست که ازدحام سفر جشن بهاره مشهور به «چویون» بزرگترین مهاجرت توده‌ای جهان است.

اما یوون از سفر به خانه بیم دارد چون می‌گوید که خویشاوندان‌اش در مورد هر جنبه‌ای از زندگی او و خصوصاً وضعیت کارش او را سؤال‌پیچ خواهند کرد، از جمله میزان حقوق و مزایا. والدین‌اش می‌دانند که او شغل‌اش را از دست داده است و وضع او را درک می‌کنند. آن‌ها با یوون موافق‌اند که بهترین راه این است که به خویشاوندان‌اش به دروغ بگوید که هنوز همان شغل قبلی را دارد.

یوون هم فقط سه روز را با بستگانش سپری خواهد کرد - در حالی که معمولاً این مدت یک هفته بود. می‌گوید: «زود تمام می‌شود».

صدها جوان سراغ پلتفرم‌های محبوب رسانه‌های اجتماعی مثل شیاهانگشو و ویبو رفته‌اند و می‌گویند که برای جشن به خانه نخواهند رفت. مثل یوون عده‌ای از آنها به تازگی کارشان را از دست داده‌اند.

داده‌های رسمی که در ژوئن ۲۰۲۳ منتشر شده‌اند نشان می‌دهند که بیش از یک نفر از هر پنج نفر شهرنشین بین سنین ۱۶ تا ۲۴ سال در چین بیکار هستند. چین انتشار داده‌های بیکاری جوانان را تا ماه پیش به تعویق در آورد. این آمار حالا ۱۴.۹ درصد است - اما این داده‌ها شامل دانشجویان نمی‌شود.

پس از چند دهه رشد سرسام‌آور، اقتصاد چین دارد از نفس می‌افتد و بهبود پیش‌بینی‌شده‌ آن پس از کووید هنوز محقق نشده است. بازار املاک چین هم سقوط کرده است و بدهی‌های دولت محلی هم رو به افزایش است.

اما بحران اعتماد شاید حادترین معضل باشد - سرمایه‌گذاران نگران‌اند که رهبران چین تسلط حزب را بر توسعه اقتصادی اولویت‌بندی کنند. تحت رهبری شی جین‌پینگ به مشاغل خصوصی از صنعت فناوری گرفته تا تدریس خصوصی حمله شده است. روابط با غرب نیز طی چند سال گذشته رو به وخامت نهاده‌ است.

یوون قربانی این حمله به کسب و کارهای خصوصی است.

در سال ۲۰۱۴ او تصمیم گرفت که به تحصیل در رشته زبان چینی در مقطع فوق لیسانس در پکن بپردازد که ۳۰۰ کیلومتر از خانه‌اش در استادن هه‌بِئی دورتر است. این کار برای «سوار شدن بر موج سیاست ملی‌گرایانه» بود - چون آقای شی ابتکار کمربند و جاده را سال قبل‌اش مطرح کرده بود تا نفوذ بیشتری در خارج از کشور ایجاد کند.

او پس از فراغت از تحصیل به سرعت شغلی در یک شرکت تدریس خصوصی پیدا کرد و موظف به مدیریت و آموزش مدرسان خارجی برای دانشجویان چینی شد. اما در ژوییه سال ۲۰۲۱، دولت چین تدریس خصوصی انتفاعی را به اسم کم کردن فشار روی دانشجویان ممنوع کرد. این به معنای حکم نابودی ۱۲۰ میلیارد دلار درآمد صنعت تدریس خصوصی بود.

یوون مجبور شد که شغل‌اش را عوض کند. او در یک شرکت فناوری بزرگ در ماه ژانویه ۲۰۲۳ کار پیدا کرد. او مسئول تدوین مقررات پخش زنده این شرکت در پلتفرم‌های خارجی‌اش و نظارت بر کار اینفلوئنسرهای مهم شد. ولی این شغل تنها پنج ماه دوام آورد.

حمله به شرکت‌های فناوری بزرگ زیر عنوان تنظیم مقررات‌شان که از اواخر سال ۲۰۲۰ آغاز شده بود بیش از ۱ تریلیون دلار از ارزش آنها را به گفته رویترز از میان برد. سپس امریکا شرکت‌های فناوری چینی را به خاطر نگرانی‌هایی نسبت به قانون‌گذاری امنیت ملی چین تهدید به تحریم کرد. این ضربه آخر به شرکت یوون بود که تصمیم داشت فعالیت‌اش را به خارج از چین منتقل کند.

یوون می‌گوید که او کارنامه علمی و کاری‌اش را بیش از ۱۰۰۰ بار در همین شش ماه گذشته به جاهای مختلف فرستاده است. او هیچ پیشنهاد شغلی دریافت نکرده هر چند انتظارات حقوق‌اش را پایین‌تر هم آورده است. او می‌گوید: «ابتدا خیلی إحساس آرامش داشتم ولی بعد بیش از پیش نگران و مضطرب شدم. انتظار نداشتم کار این قدر سخت شود.»

در شهر جنوبی شن‌ژن، چینگ‌فنگ مربی تناسب اندام تصمیم گرفته است که برای سال نوی چینی خودش به تنهایی به سفر برود.

او به والدین‌اش به دروغ خواهد گفت که نمی‌تواند برای آمدن به خانه بلیط بخرد. «کیست که نخواهد سال نو را در خانه‌اش جشن بگیرد؟ ولی من خجالت می‌کشم.»

چینگ‌فنگ پس از ترک ارتش در سال ۲۰۱۹ به عنوان مربی تناسب اندام شروع به کار کرد و می‌گوید که می‌توانسته بیش از ۲۰ هزار یوآن (۲۸۰۰ دلار) در ماه در شانگهای کسب کند. سال گذشته، او به شن‌ژن رفت تا به دوست دخترش که در همان نزدیکی در هنگ‌کنگ درس می‌خواند نزدیک‌تر باشد.

این جوان ۲۸ ساله در یک شرکت تجارت خارجی شغلی پیدا کرد چون خواهان ثبات شغلی بیشتری بود. اما درآمدش فقط ۴۵۰۰ یوآن در ماه بود. این شیوه را نمی‌شد ادامه داد چون اجاره ماهانه در شن‌ژن حداقل ۱۵۰۰ یوآن است.

چینگ‌فنگ بعد از دو ماه شغل‌اش را رها کرد و حالا شغلی در یک باشگاه جدید پیدا کرده است که بعد از تعطیلات باز خواهد شد. ولی نمی‌خواهد خانواده‌اش را ببیند چون می‌گوید که امسال تقریباً تمام پس‌اندازش را از دست داده است. او نمی‌خواهد جزییات را رو کند ولی می‌گوید: «می‌شود گفت که در بازار بورس ناکام مانده‌ام.»

اوایل فوریه، بورس چین به پایین‌ترین میزان خود ظرف پنج سال گذشته سقوط کرد. حساب وی‌بوی سفارت آمریکا تبدیل به جایی برای ابراز سرخوردگی‌های سرمایه‌گذاران چینی شد و عده‌ای از آنها حتی از آمریکایی‌ها طلب کمک کردند. عده‌ای از رهبری فعلی انتقاد کردند. همه‌ این پست‌ها حالا پاک شده‌اند.

چینگ‌فنگ مطمئن نیست که به خاطر رکود اقتصادی بتواند یک پایگاه مشتری در باشگاه تازه ایجاد کند. «بسیاری از باشگاه‌های بزرگ اخیراً به خاطر بدهی‌های بالای‌شان تعطیل شده‌اند.»

ولی فقط اقتصاد نیست که مانع از تمایل جوانان چینی در سفر به خانه برای جشن سال نو شده است.

عده‌ای از زنان مجرد - مثل شیائوبا - می‌گویند که نمی‌خواهند خانواده به آنها فشار بیاورند که ازدواج کنند و سر و سامان بگیرند.

این مدیر پروژه ۳۵ ساله می‌گوید: «من در جاهای مختلف کشور کار کرده‌ام. به هر شهری که می‌روم، مادرم بی‌مقدمه مردی را از یک جایی پیدا می‌کند و می‌گوید که با او قرار ملاقات بگذارم و بیرون بروم. خیلی عصبانی‌کننده است.»

نرخ پایین زاد و ولد در این کشور به این بیم دامن زده است که چین کارگران جوان‌اش را که نیروی پیش‌راننده اصلی اقتصاد کشور هستند از دست بدهد. جوانان بیش از پیش در ازدواج کردن و فرزندخواهی تردید دارند و شمار ازدواج‌های ثبت‌شده به مدت نه سال متوالی بنا به داده‌های رسمی کاهش داشته است.

در ماه اکتبر،‌ آقای شی گفت که زنان «نقشی منحصر به فرد» در ترویج فضیلت‌های سنتی ایفا می‌کنند و نیاز به جا انداختن یک «فرهنگ تازه ازدواج و فرزندآوری» برای مقابله با پیر شدن جمعیت وجود دارد. ولی تلاش‌های دولت برای افزایش ازدواج و نرخ زاد و ولد تا کنون بی‌اثر مانده است.

شیابوئا دیگر نگران ازدواج نیست و از زندگی‌اش لذت می‌برد. او تصمیم دارد سال نوی قمری را با گربه‌اش سپری کند و در آپارتمان اجاره‌ای‌اش در شن‌ژن، مهمانی عظیم سال نوی تلویزیون رسمی چین را تماشا کند که هر شب سال نوی بهاری پخش می‌شود.

یوون به نوبه خود امیدوار است که سال نوی قمری بعدی بهتر باشد: «فکر می‌کنم موفق خواهم شدم چون عزم‌ام جزم است. من هیچ وقت به تسلیم شدن فکر نکرده‌ام.»

اما بعضی چیزها از اختیار او خارج‌اند: «من به اقتصاد کشور در سال ۲۰۲۴ خیلی خوش‌بین نیستم.»

به افراد مصاحبه‌شده نام‌های مستعار داده شده است.

یوون جوانی ۳۳ ساله که بیش از شش ماه است بیکار است چند روز قبل از سال نوی چینی گفت: «اگر تصمیم با من بود بی‌شک به خانه برنمی‌گشتم».

بسیاری از حدود ۳۸۰ میلیون مهاجر داخلی چین فقط یک بار در سال به خانه می‌روند - و سال نوی قمری که مهم‌ترین جشن تجدید دیدار خانواده است معمولاً زمان این کار است. از این روست که ازدحام سفر جشن بهاره مشهور به «چویون» بزرگترین مهاجرت توده‌ای جهان است.

اما یوون از سفر به خانه بیم دارد چون می‌گوید که خویشاوندان‌اش در مورد هر جنبه‌ای از زندگی او و خصوصاً وضعیت کارش او را سؤال‌پیچ خواهند کرد، از جمله میزان حقوق و مزایا. والدین‌اش می‌دانند که او شغل‌اش را از دست داده است و وضع او را درک می‌کنند. آن‌ها با یوون موافق‌اند که بهترین راه این است که به خویشاوندان‌اش به دروغ بگوید که هنوز همان شغل قبلی را دارد.

یوون هم فقط سه روز را با بستگانش سپری خواهد کرد - در حالی که معمولاً این مدت یک هفته بود. می‌گوید: «زود تمام می‌شود».

صدها جوان سراغ پلتفرم‌های محبوب رسانه‌های اجتماعی مثل شیاهانگشو و ویبو رفته‌اند و می‌گویند که برای جشن به خانه نخواهند رفت. مثل یوون عده‌ای از آنها به تازگی کارشان را از دست داده‌اند.

داده‌های رسمی که در ژوئن ۲۰۲۳ منتشر شده‌اند نشان می‌دهند که بیش از یک نفر از هر پنج نفر شهرنشین بین سنین ۱۶ تا ۲۴ سال در چین بیکار هستند. چین انتشار داده‌های بیکاری جوانان را تا ماه پیش به تعویق در آورد. این آمار حالا ۱۴.۹ درصد است - اما این داده‌ها شامل دانشجویان نمی‌شود.

پس از چند دهه رشد سرسام‌آور، اقتصاد چین دارد از نفس می‌افتد و بهبود پیش‌بینی‌شده‌ آن پس از کووید هنوز محقق نشده است. بازار املاک چین هم سقوط کرده است و بدهی‌های دولت محلی هم رو به افزایش است.

اما بحران اعتماد شاید حادترین معضل باشد - سرمایه‌گذاران نگران‌اند که رهبران چین تسلط حزب را بر توسعه اقتصادی اولویت‌بندی کنند. تحت رهبری شی جین‌پینگ به مشاغل خصوصی از صنعت فناوری گرفته تا تدریس خصوصی حمله شده است. روابط با غرب نیز طی چند سال گذشته رو به وخامت نهاده‌ است.

یوون قربانی این حمله به کسب و کارهای خصوصی است.

در سال ۲۰۱۴ او تصمیم گرفت که به تحصیل در رشته زبان چینی در مقطع فوق لیسانس در پکن بپردازد که ۳۰۰ کیلومتر از خانه‌اش در استادن هه‌بِئی دورتر است. این کار برای «سوار شدن بر موج سیاست ملی‌گرایانه» بود - چون آقای شی ابتکار کمربند و جاده را سال قبل‌اش مطرح کرده بود تا نفوذ بیشتری در خارج از کشور ایجاد کند.

او پس از فراغت از تحصیل به سرعت شغلی در یک شرکت تدریس خصوصی پیدا کرد و موظف به مدیریت و آموزش مدرسان خارجی برای دانشجویان چینی شد. اما در ژوییه سال ۲۰۲۱، دولت چین تدریس خصوصی انتفاعی را به اسم کم کردن فشار روی دانشجویان ممنوع کرد. این به معنای حکم نابودی ۱۲۰ میلیارد دلار درآمد صنعت تدریس خصوصی بود.

یوون مجبور شد که شغل‌اش را عوض کند. او در یک شرکت فناوری بزرگ در ماه ژانویه ۲۰۲۳ کار پیدا کرد. او مسئول تدوین مقررات پخش زنده این شرکت در پلتفرم‌های خارجی‌اش و نظارت بر کار اینفلوئنسرهای مهم شد. ولی این شغل تنها پنج ماه دوام آورد.

حمله به شرکت‌های فناوری بزرگ زیر عنوان تنظیم مقررات‌شان که از اواخر سال ۲۰۲۰ آغاز شده بود بیش از ۱ تریلیون دلار از ارزش آنها را به گفته رویترز از میان برد. سپس امریکا شرکت‌های فناوری چینی را به خاطر نگرانی‌هایی نسبت به قانون‌گذاری امنیت ملی چین تهدید به تحریم کرد. این ضربه آخر به شرکت یوون بود که تصمیم داشت فعالیت‌اش را به خارج از چین منتقل کند.

یوون می‌گوید که او کارنامه علمی و کاری‌اش را بیش از ۱۰۰۰ بار در همین شش ماه گذشته به جاهای مختلف فرستاده است. او هیچ پیشنهاد شغلی دریافت نکرده هر چند انتظارات حقوق‌اش را پایین‌تر هم آورده است. او می‌گوید: «ابتدا خیلی إحساس آرامش داشتم ولی بعد بیش از پیش نگران و مضطرب شدم. انتظار نداشتم کار این قدر سخت شود.»

در شهر جنوبی شن‌ژن، چینگ‌فنگ مربی تناسب اندام تصمیم گرفته است که برای سال نوی چینی خودش به تنهایی به سفر برود.

او به والدین‌اش به دروغ خواهد گفت که نمی‌تواند برای آمدن به خانه بلیط بخرد. «کیست که نخواهد سال نو را در خانه‌اش جشن بگیرد؟ ولی من خجالت می‌کشم.»

چینگ‌فنگ پس از ترک ارتش در سال ۲۰۱۹ به عنوان مربی تناسب اندام شروع به کار کرد و می‌گوید که می‌توانسته بیش از ۲۰ هزار یوآن (۲۸۰۰ دلار) در ماه در شانگهای کسب کند. سال گذشته، او به شن‌ژن رفت تا به دوست دخترش که در همان نزدیکی در هنگ‌کنگ درس می‌خواند نزدیک‌تر باشد.

این جوان ۲۸ ساله در یک شرکت تجارت خارجی شغلی پیدا کرد چون خواهان ثبات شغلی بیشتری بود. اما درآمدش فقط ۴۵۰۰ یوآن در ماه بود. این شیوه را نمی‌شد ادامه داد چون اجاره ماهانه در شن‌ژن حداقل ۱۵۰۰ یوآن است.

چینگ‌فنگ بعد از دو ماه شغل‌اش را رها کرد و حالا شغلی در یک باشگاه جدید پیدا کرده است که بعد از تعطیلات باز خواهد شد. ولی نمی‌خواهد خانواده‌اش را ببیند چون می‌گوید که امسال تقریباً تمام پس‌اندازش را از دست داده است. او نمی‌خواهد جزییات را رو کند ولی می‌گوید: «می‌شود گفت که در بازار بورس ناکام مانده‌ام.»

اوایل فوریه، بورس چین به پایین‌ترین میزان خود ظرف پنج سال گذشته سقوط کرد. حساب وی‌بوی سفارت آمریکا تبدیل به جایی برای ابراز سرخوردگی‌های سرمایه‌گذاران چینی شد و عده‌ای از آنها حتی از آمریکایی‌ها طلب کمک کردند. عده‌ای از رهبری فعلی انتقاد کردند. همه‌ این پست‌ها حالا پاک شده‌اند.

چینگ‌فنگ مطمئن نیست که به خاطر رکود اقتصادی بتواند یک پایگاه مشتری در باشگاه تازه ایجاد کند. «بسیاری از باشگاه‌های بزرگ اخیراً به خاطر بدهی‌های بالای‌شان تعطیل شده‌اند.»

ولی فقط اقتصاد نیست که مانع از تمایل جوانان چینی در سفر به خانه برای جشن سال نو شده است.

عده‌ای از زنان مجرد - مثل شیائوبا - می‌گویند که نمی‌خواهند خانواده به آنها فشار بیاورند که ازدواج کنند و سر و سامان بگیرند.

این مدیر پروژه ۳۵ ساله می‌گوید: «من در جاهای مختلف کشور کار کرده‌ام. به هر شهری که می‌روم، مادرم بی‌مقدمه مردی را از یک جایی پیدا می‌کند و می‌گوید که با او قرار ملاقات بگذارم و بیرون بروم. خیلی عصبانی‌کننده است.»

نرخ پایین زاد و ولد در این کشور به این بیم دامن زده است که چین کارگران جوان‌اش را که نیروی پیش‌راننده اصلی اقتصاد کشور هستند از دست بدهد. جوانان بیش از پیش در ازدواج کردن و فرزندخواهی تردید دارند و شمار ازدواج‌های ثبت‌شده به مدت نه سال متوالی بنا به داده‌های رسمی کاهش داشته است.

در ماه اکتبر،‌ آقای شی گفت که زنان «نقشی منحصر به فرد» در ترویج فضیلت‌های سنتی ایفا می‌کنند و نیاز به جا انداختن یک «فرهنگ تازه ازدواج و فرزندآوری» برای مقابله با پیر شدن جمعیت وجود دارد. ولی تلاش‌های دولت برای افزایش ازدواج و نرخ زاد و ولد تا کنون بی‌اثر مانده است.

شیابوئا دیگر نگران ازدواج نیست و از زندگی‌اش لذت می‌برد. او تصمیم دارد سال نوی قمری را با گربه‌اش سپری کند و در آپارتمان اجاره‌ای‌اش در شن‌ژن، مهمانی عظیم سال نوی تلویزیون رسمی چین را تماشا کند که هر شب سال نوی بهاری پخش می‌شود.

یوون به نوبه خود امیدوار است که سال نوی قمری بعدی بهتر باشد: «فکر می‌کنم موفق خواهم شدم چون عزم‌ام جزم است. من هیچ وقت به تسلیم شدن فکر نکرده‌ام.»

اما بعضی چیزها از اختیار او خارج‌اند: «من به اقتصاد کشور در سال ۲۰۲۴ خیلی خوش‌بین نیستم.»

به افراد مصاحبه‌شده نام‌های مستعار داده شده است.