اخبار آوازه‌خوان

خبرگزاری مهر _ گروه فرهنگ: پس از اردیبهشت ۱۳۹۸ که چین مهمان ویژه نمایشگاه کتاب تهران بود، پرونده‌ای را برای بررسی ادبیات معاصر این‌کشور باز کردیم که در مطالب آن، درباره نوشته‌های مولفانی چون «مو یان»، «مای جیا»، «لو وِنفو»، «شوزُ چن» و شاعری چون «جا های شِنگ» نوشتیم. مطالب... «ما می‌خواهیم امید را ببینیم ، شکوفه‌های بهاری را، پرنده‌های آوازه‌خوان بهاری را، نمی‌خواهیم که با اتفاقات غم‌انگیز پیرامونمان، چشم خود را ببندیم

داوود رشیدی ۲۵ تیر ۱۳۱۲ در تهران متولد شد. او از خاندان حایری مازندرانی دارای اصالت بابلی است. پدر او عبدالامیر رشیدی و پدربزرگش علامه ابن الشیخ حائری از روحانیان مشروطه‌خواه و جدش آیت‌الله زین‌العابدین حائری مازندرانی از مراجع تقلید عصر قاجار است. به دلیل فعالیت‌های دیپلماتیک پدرش در کشورهای ترکیه... کارگردانی و بازی در نمایش بریتانیکوس، کارگردانی و بازی در نمایش مرید شیطان، بازی در نمایش آنتیگون، بازی در نمایش مگس‌ها، بازی در نمایش یک نوکر و دو ارباب، بازی در نمایش ریچارد سوم، کارگردانی نمایش می‌خواهید با من بازی کنید؟، کارگردانی و بازی در نمایش کاپیتان قراگز، کارگردانی و بازی در نمایش اوژنی گرانده، کارگردانی نمایش دیکته و زاویه، کارگردانی و بازی در نمایش پیروزی در شیکاگو، کارگردانی و بازی در نمایش هنر، بازی در نمایش اسب‌ها، بازی در نمایش آوازه‌خوان طاس، بازی در نمایش تئاتر بی‌حیوان و بازی در نمایش زمین مقدس

«همیشه نیاز نیست که به پاریس برویم، اما گاهی این سفر به یک ضرورت تبدیل می‌شود.» نام هنری میلر، نویسنده بزرگ آمریکایی که دقیقاً ۴۰ سال از مرگش می‌گذرد، با پاریس اسطوره‌ای دهه‌های ۱۹۲۰ و ۱۹۳۰ گره خورده است؛ پاریسی که به عقیده بسیاری از آن چیزی نمانده... آشنایی با آنائیس نین هنری میلر در سال ۱۹۳۱ در پاریس از طریق همان دوست وکیلش با آنائیس نین، نویسنده آمریکایی که پدرش پیانیست کوبایی و مادرش آوازه‌خوان دانمارکی بود، آشنا شد

بگذارید کار را از میانه آغاز کنیم، با صحنه‌ای از رمان آواز کشتگان رضا براهنی. ساعت شش صبح است. کسی زنگ خانۀ دکتر شریفی را می‌زند. «من اکبر صداقت هستم. یکی از دانشجویان دانشکده. مسئله بسیار مهم است. اجازه دهید بیایم بالا». «نمایندۀ دانشجویان» به خانۀ دکتر شریفی آمده... «ما را به خاطر بیاور! ما را که تازه جوانانی بیست و دو ساله بودیم شور و عشق در سینه داشتیم و پیش از آن که عاشق شویم سینه بر خاک سوده مردیم ما را به خاطر بیاور! ما را که سینه‌سرخانی خنیاگر بودیم و ده به ده نه در آسمان و نه در کوهسار و نه بر شاخسار که در بازار پیش از آن‌که آوازه‌خوان شویم بر شاخه‌ای تکیده از تکیه‌گاه خویش جان وا سپردیم به خاطر دارم پیام‌شان را سرنوشت‌شان را آری… و همیشه در گذرگاه خاطرم در گذر است آوازهای صامت سینه‌سرخان سینه بر سیخ و تجسد آرزوهای بیست و دو سالگان سینه بر سنگ و از تکرار یادشان شاید پیش از آن‌که شاعر شوم بیست و دو ساله بمیرم»

پیرنیاکان معتقد است که زمان، مکان، شرایط، روحیه و شخصیت محمدرضا شجریان او را به چنین جایگاهی رسانده است: «آدم‌هایی که با او بوده، فرهنگی که شجریان در آن رشد کرده، در زندگی هنری‌اش اثر داشته. دیگر شخصی مانند او نخواهد آمد که تمام جوانب آواز ایرانی را داشته... همین حالا صداهای خوبی داریم، پیش از او هم آوازه‌خوان و استادان برجسته‌ای داشتیم اما شجریان همه آنهاست

یک مرد تنها با شانه‌های فروافتاده، ماسک بر صورت، به دنبال یک تابوت با چهار حمل‌کننده. آوازه‌خوان می‌خواند: ضیافت‌های عاشق را خوشا بخشش خوشا ایثار....  تابوت در جایگاه مخصوصی احتمالا برای سوزانده شدن قرار می‌گیرد و پرده‌های دور جایگاه بسته می‌شوند. خوشا پیدا شدن در عشق برای گم... آوازه‌خوان می‌خواند