اخبار الکساندر گاردنر

انسان به تعبیر موریس بلانشو «آن ویران‌نشدنی است که می‌تواند تا ابد ویران ‌شود»؛ تعبیری که بشر در قرن بیستم آن را در دو جنگِ ویرانگرِ اول و دوم از نزدیک لمس کرد و اکنون در قرن بیست‌ویکم، این ویران‌نشدنیِ ویران‌شدگی را در گوشه‌هایی از این کره خاکی تجربه... کاری که رنگ‌های سیاه‌وسفید پیکاسو در «گرنیکا» می‌کند، دوربین الکساندر گاردنر در جنگ داخلی آمریکا، فلیچه بیتو و راجر فنتون در جنگ کریمه، جک ترنر در جنگ جهانی اول، و ویلی روگه در جنگ چاکو می‌کند؛ دوربینِ گرتا تارو، جو روزنتال و رابرت کاپا در جنگ جهانی دوم و جنگ داخلی اسپانیا، دیکی چاپل، لری بروز و ادی آدامز در جنگ ویتنام، ورنر بیشوف و دان مک‌کالین در قحطی و جنگ هندوستان و بیافرا می‌کند؛ و اکنون دوربینِ ناشناسی تصویر دیگری از این ویران‌نشدنیِ انسان را در قرن بیست‌ویکم به جهان مخابره کرده تا مرگ و رنجِ انسان، توامان با پیشرفتِ بشر، هم‌چنان دوشادوشِ تاریخِ عکاسی گام بردارد