اخبار هانی ابواسعد

سینمای فلسطین در نفس تلاش برای بقا و هستی‌اش، حاوی شکلی از مقاومت است همچون تلاش خود فلسطینی‌ها برای بقا در مقابل اشغال و نسل‌کشی. این تلاش در راستای بازشناسی به عنوان سینمای یک کشور مستقل است. این استقلال‌طلبی‌که بر بدن سینمای مستقل و آلترناتیو و نیز در شیوه... به سینمای انقلابی فلسطین به روایت نادیا یعقوب]  گرتز به همراه جرج خلیفی در کتاب «سینمای فلسطین-منظره، تروما و خاطره» معتقد است که بازنمایی فلسطین از خود همواره در شکلی حسرت بار برای بهشت از دست رفته درگیر بوده است و این عامل هم به عنصری وحدت بخش برای هویت فسطینی بدل شده و هم باعث امتناع از نقد درونی شده است، مسئله‌ای که تنها در سینمای معاصر فلسطین و آثار فیلمسازانی نظیر میشل خلیفی یا الیا سلیمان و هانی ابواسعد بدان توجه شده است و در آثار آن‌ها تلاش می‌شود که هم تصویری متکثر از جامعه فلسطینی نشان داده شود و هم بدین اعتبار تضاد‌های درونی این جامعه را به تصویر درآورند و آن را به بعد از «رهایی ملی» موکول نکنند؛ خاصه اینکه همان جامعه فسطینی پیش از ۱۹۴۸ جامعه‌ای بسته و سنتی و پدرسالار بوده است

شاید بتوان گفت تولد حقیقی سینمای فلسطین تقریبا در سومین مقطع تاریخش رخ داد. عموما تاریخ سینمای فلسطین را به چهار دوره تقسیم می‌کنند، دوران پیش از ۱۹۴۸ و «نکبت» که صنعت سینمایی مشخصی شکل نگرفته بود و دوران بعد از فاجعه ۱۹۴۸ که به دوران «سکوت» معروف شد... اما از سوی دیگر در این دوره ما شاهد شکل‌گیری یک نقد درونی به جامعه فلسطین هستیم و در عین حال دست کم در آثار ایلیا سلیمان و هانی ابو اسعد و میشل خلیفی شاهدیم که آن آگاهی نقاد در فرم و محتوای این سینما به حیات خود ادامه می‌دهد، در تلفیق مستند و داستان در فیلم‌های خاطرات پربار (۱۹۸۰) میشل خلیفی تا عروسی رعنا (۲۰۰۳) هانی ابواسعد این چند صدایی سبکی که حامل آگاهی از تاریخ سینمای مستند فلسطین است را شاهدیم

به گزارش خبرنگار خبرگزاری دانشجو به نقل از المیادین، تلاش برای نظارت و وقایع نگاری تمام تولیدات سینمای فلسطین کار دشواری است. کتاب «فلسطین در سینما» قیس الزبیدی، بیشتر آنچه را که دوربین در طول نزدیک به یک قرن درباره فلسطین ثبت کرده است، به ویژه از اعلامیه بالفور... هانی ابواسعد نیز با فیلم «بهشت اکنون» در سال ۲۰۰۵ و چند فیلم دیگر و رشید مشاراوی با فیلم «تا اطلاع ثانوی» در سال ۱۹۹۳ حضور خود را اعلام کردند